۹۶/۰۵/۰۹

کلیپ صوتی | حزن قرآن

شناسنامه:

• تولید: بیان معنوی
• مدت زمان: 04:22
• لینک تلگرامی: اینجا
• صوت مرجع: عقلانیت در قرائت دعا؛ احساسات در قرائت قرآن/ج10

متن:

این حزن یک احساس مثبت است. چیزی شبیه به آرزوست و آرزومندی. آرزویی که می‌دانی قطعاً بهش می‌رسی. پیامبر گرامی اسلام می‌فرماید: «إنّ القرآنَ نَزَلَ بِحُزنٍ»؛ می‌فرماید با یک حزنی نازل شده. «فَإذا قرَأتُموهُ فَتَحازَنوا»؛ وقتی که می‌خوانید قرآن را پس خودتان را به حزن بزنید. سوق بدهید. یعنی آدم ممکن است این حس درش ایجاد نشود، ولی انسان تظاهر به آن حزن بکند هنگام قرائت قرآن. مجری برنامه: شروع قرآن که می‌کنیم این گوشۀ ذهنمان باشد که باید این شکلی قرآن بخوانیم. دقیقاً. اینکه گوشۀ ذهنمان باشد خیلی مهم است. خیلی اثر دارد. امام صادق(ع) می‌فرماید: «إنَّ القُرآنَ نَزَلَ بِالحُزن»؛ قرآن با حزن نازل شد. «فَاقرَؤوهُ بِالحُزن»؛ شما هم با حزن آن را بخوانید. این حزن یک احساس مثبت است. چیزی شبیه به آرزوست و آرزومندی. آرزویی که می‌دانی قطعاً بهش می‌رسی. این حزن را می‌شود ترجمه کرد به اشتیاق. می‌دانید کی‌ها برای گناه‌هایشان بیشتر گریه می‌کنند؟ کسانی که خدا بهشان بفرماید که ببین من قطعاً بخشیدمت، دیگر حرفش را نزن. خیالت راحت. از فردا یاد آن گناه که می‌افتد مثل ابر بهار گریه می‌کند. گریۀ ما در استغفار و در دعا ناشی از شدّت گنهکاری نیست، ناشی از شدّت امیدواری ما به خداست. ناشی از شدّت علاقۀ ما به پاکی است. مگر امام سجاد(ع) بیشتر از همۀ مؤمنین گریه نمی‌کرد؟ او یقین داشت مورد عنایت و لطف و خداست. امیرالمؤمنین علی(ع) که بیشتر از امام سجاد گریه می‌کرد. اینها چرا گریه می‌کردند؟ اینها به دلیل اینکه می‌دانستند خدا چقدر دوستشان دارد. غم‌های دنیایی مال رسیدن به بن‌بست‌هاست. غم‌های آخرتی مال عبور از بن‌بست‌ها و گشایشی است که انسان می‌بیند. اگر کسی لطف خدا و مهربانی خدا را نبیند نمی‌تواند گریه کند. چون کسی که سوءظن دارد، با استرس و نگرانی می‌نشیند درِ خانۀ خدا، اصلاً حرف هم نمی‌زند. یعنی خدا من را می‌بخشد؟ من چی بگویم آخر؟ کسی که به بخشش خدا سوءظن دارد نمی‌تواند گریه کند. کسی که یقین دارد بیشتر گریه می‌کند. حالا چرا قرآن را با حزن بخوانیم؟ قرآن کارش پرورش دادن آرزوهای قشنگ آدم است. با دل آدم بازی می‌کند. کار قرآن این است که حتی آن آیه‌هایی که از عذاب الهی در آن صحبت می‌شود کارش اشتیاق‌افزایی در دل مؤمنین است. شما می‌خواهید یک کودکی محکم‌تر به مادرش بچسبد؟ یک غریبه‌ای بیاورید بگوید من می‌خواهم تو را بگیرم بغل کنم ببرم. استیحاش می‌کند، وحشت می‌کند. محکم‌تر می‌چسبد به مادرش. اصلاً آنجا تازه ابراز محبتش شروع می‌شود. آیات عذاب الهی شدیدتر مؤمنین را به خدا متصل می‌کند، و خدا قصدش همین بوده! قصدش آن ترساندنی که ما اسمش را می‌گذاریم وحشت و استرس و اعصاب خوردی، مگر خدا آزار دارد که بخواهد ما را اذیتمان بکند؟ نعوذبالله. خداوند متعال همۀ کارهایش قشنگ است، همۀ کارهایش رحمت است. عذاب را نشان می‌دهد. فرمود در روایت که عذاب حیاشتاً هست، برای اینکه تو را هول بدهد آن‌طرف. گریۀ ما در استغفار و در دعا ناشی از شدّت گنهکاری نیست، ناشی از شدّت امیدواری ما به خداست، ناشی از شدّت علاقۀ ما به پاکی است. این حزن یک احساس مثبت است. چیزی شبیه به آرزوست و آرزومندی. آرزویی که می‌دانی قطعاً بهش می‌رسی.