۹۶/۱۰/۲۱

کلیپ تصویری | دین را با نشاط معرفی کنیم

• تولید: بیان معنوی
• مدت زمان: 05:55 دقیقه​
• منبع: چگونه امتحان می شویم؟/ ج10

• 05:55 دقیقه | کیفیت (پایین(10 مگابایت) | متوسط(30 مگابایت) | بالا(130 مگابایت) )
• آپارات: (ببینید)
• تلگرام: اینجا

متن:

آدم‌هایی که حال دارند، با نشاط هستند، سرحال هستند، پا شوند برویم هیئت. آدم‌هایی که حال دارند، نشاط دارند، پا شوند برویم دعای کمیل. جگرمان حال بیاید!

ما نباید بگوییم ما زندگی‌مان درست است، دین‌مان هم یعنی درمانگاه، ما هم هر چند وقت یک بار در این زندگی مریض می‌شویم از نظر روحی می‌رویم درِ خانۀ خدا پناه می‌بریم. خداوند متعال صریحاً اینگونه عبادت و بندگی کردن را در قرآن کریم رد می‌کنند. می‌فرماید می‌افتد در کشتی، کشتی طوفان‌زده می‌شود، دستش به جایی بند نیست، «دَعَوُاللهَ مُخلِصینَ لَهُ الدّین»؛ مخلصانه خدا را صدا می‌زند. بعد می‌رسد به ساحل دوباره مشرک می‌شود. این وضع دینداری کردن نیست.

دین به ما نشاط می‌دهد، سرحالی می دهد، برخورد قویّ با مشکلات خواهد داد. دین اساساً یک نشاطی به انسان می‌دهد که هر کی دین نداشته باشد به دیندار نگاه می‌کند باید کم بیاورد. که خوش به حالش چقدر سرحال. مسجدی است؟ خوش به حالش چقدر با نشاط. هیئتی است؟ خوش به حالش، چه روحیه‌ای دارد ماشاءالله. نمازخوان است؟ تعریف از دین باید اینجوری بشود در زبان همۀ مردم. اگر اینجوری نشود دیندارها دارند بد زندگی می‌کنند، دارند بد تعریفی را از دین به دیگران انتقال می‌دهند. خب این گناه دارد.

ایام دفاع مقدس کلمۀ روحیه خیلی کلمۀ مهمّی بود. می‌گفتند روحیه، جواب می‌دادند عالی است. بحث مصاحبه با رزمندگان بود، همیشه بحث از روحیه بود. خب روحیۀ رزمندگان چطور است؟ در مصاحبه و اینها. همه‌اش دنبال نشاط رزمنده‌ها بودند. الآن در حج وقتی که میکروفن می‌رود برای مصاحبه دنبال غم‌ها هستند، دنبال حاجت‌ها هستند، دنبال حاجتمندها هستند. بعضی‌ها در محرّمش هم می‌خواهد میکروفن ببرد برای مصاحبه دنبال حاجتمندهاست. در اعتکاف هم دنبال گرفتارهاست. بعضی وقت‌ها. نباید اینجوری باشد.

بعضی‌ها فکر می‌کنند نبض معنوی اشک است فقط. اشک هست! اولاً کدام اشک. اولاً که آن فرق می‌کند. اشک داریم تا اشک. ثانیاً صرفاً اشک نبض معنوی نیست. یکی دیگر از عواملی که نبض معنویت انسان را می‌تواند نشان بدهد که چقدر به خدا مقرّب هستی دقیقاً نقطۀ مقابل اشک است. بر اساس عرف که مردم اشک را علامت غم می‌دانند. آن نقطۀ مقابل چیه؟ نشاط است.

آدم‌هایی که حال دارند، با نشاط هستند، سرحال هستند، پا شوند برویم هیئت. آدم‌هایی که حال دارند، نشاط دارند، پا شوند برویم دعای کمیل. جگرمان حال بیاید. تعابیر و ادبیات‌تان را عوض بکنید. آقا آنهایی که بی‌حال هستند مردنی هستند غمگین هستند افسرده هستند آنها به درد جلسۀ دعای کمیل نمی‌خورند. بروند، بروند، بروند، بروند همین، بروند فقط.

خدا نمانده آنجا که هر موقع روحیه‌ات ورشکسته شد بیا درِ خانۀ من. اصلاً این چه معرفی‌ای است از دین؟ چه معرفی‌‌ای است از خداپرستی؟ ما باید شاید در مجالس دعا و مناجات‌هایمان تجدیدنظر بکنیم. عیبی ندارد آدم در دعا گرفتارها را صدا بزند. گرفتارها، مریض‌دارها، درمانده‌ها، بیایید کجا نشسته‌اید؟ ولی اگر این یک فضایی را ایجاد می‌کند که دعا مال بدبخت بیچاره‌هاست نگوییم این را. شب عاشوراست من دارم از نشاط صحبت می‌کنم. شب عاشورایی که امام حسین(ع) به اصحابشان نشاط دادند. هیچ‌کس امشب نه خوفی داشت نه حزنی.

نمی‌گذاشتند اولیاء خدا در دل کسی یک ذرّه خلل پدید بیاید. روحیه‌ها را کاملاً بالا نگه می‌داشتند. بعضی از اصحاب اباعبدالله الحسین امشب شوخی می‌کردند با همدیگر! قطعه قطعه می‌شدند در صحرای کربلا با نشاط. هر لحظه امام حسین چقدر روز عاشورا گریه کرد؟ چقدر گریه کرد انصافاً؟! اصلاً یک مرد در یک روز اینقدر گریه کند با لب تشنه! با قاسم بن الحسن، برای علی اکبر، برای اباالفضل العباس، همین‌جوری موارد مختلف. بعد صریحاً هم نوشتند هر لحظه چهره‌اش برافروخته‌تر می‌شد.

آنهایی که حال ندارند برای گریه کردن برای اباعبدالله الحسین هم نمی‌خورند. آدمِ با نشاط می‌خواهد. شما فکر می‌کنید یک آدم افسردۀ درمانده‌ای که می‌آید برای امام حسین(ع) گریه می‌کند چقدر احتمال دارد گریه‌اش به خاطر واقعاً غم‌های امام حسین فقط باشد؟ ممکن است یک سری‌اش هم به خاطر خودش باشد. دوباره عرض می‌کنم کسی غمگین شد برود درِ خانۀ خدا ها! با خدا مناجات بکند. این راه بسته نیست. ولی این درست نیست که ما دین را اینقدر تقلیلش بدهیم، دین را اینقدر ذلیلش بکنیم. بعد از آن‌طرف هم چهار تا آدم نادان پیدا بشوند نادان‌تر از مایی که اینجوری بد زندگی می‌کنیم پیدا بشوند بگویند دین مال ضعفاست، دین مال بدبخت بیچاره‌هاست. نه، دین به ما نشاط می‌دهد، سرحالی می‌دهد.