۰۱/۰۶/۲۸

کلیپ تصویری | دین یعنی بردنِ مسابقه

شناسنامه:

• تولید: بیان معنوی
• زمان: 04:28
• منبع: چرا اخلاص تنها راه تقرب است؟/ ج1

• دریافت با کیفیت (پایین(8مگابایت) | متوسط(46مگابایت) | بالا(55مگابایت))
• آپارات

متن:

در سورۀ واقعه می‌خوانیم، سه گروه هستند «وَ کُنتُم أزواجاً ثلاثة فَأصحاب المَیمَنَة ما اَصحابُ المَیمَنة و أصحابُ المَشئَمَةِ ما اَصحابُ المَشئَمة وَالسابقونَ السابقون اُولئکَ المُقرَبون» اما آنهایی که مقرب هستند، آنهایی که مسابقه را بردند، آنهایی که سبقت گرفتند، آنها مقربند! اصحاب یمین جدا، مقرّبین جدا. خداوند متعال صریحاً طبقۀ مقربین را از طبقۀ آدم خوب‌ها جدا می‌کند. چه طرحی دارد خدا برای خوب شدن! چه طرحی دارد!

 دین یعنی بردن مسابقه. حسّ چی دارد در آدم بردن مسابقه؟ من باید طلا بگیرم. اساس تربیت دینی برای همین نوجوان‌ها باید این باشد. باید بگوئی تو جزء خوب‌ها می‌خواهی بشوی یا جزو «السّابقونَ السّابقون»؟ اگر به یک نوجوانی این دو تا گزینه را مقابلش نگذاری نابودش کردی این نوجوان را. چون اصلاً جوان و نوجوان گرایش‌اش به بردن مسابقه است. نمی‌بینی همه‌اش بازی می‌کند؟ نمی‌بینی همه‌اش دنبال سلبریتی‌هایی است که در مسابقه‌ها بردند؟ زندگی‌اش را برای بردن مسابقه می‌گذارد! آن‌وقت دادیم به دست یک مشت پیرمردی که حال بردن مسابقه ندارند برای این کلاس راهنمایی کتاب نوشته. تو اصلاً نمی‌فهمی این را! این برای بردن مسابقه آفریده شده.

 خدا بگویم نابود کند این شکل از تبلیغات را دربارۀ دین، که دین را مثل قوانین راهنمائی و رانندگی بعضی‌ها تلقی می‌کنند. که صرفاً برای جلوگیری از تصادف، جلوگیری کردن از ترافیک است. اصلاً دین این نیست! دین کتاب آئین‌نامۀ مسابقه است. اصلاً کسی نمی‌خواهد مسابقه بگذارد دین به چه دردش می‌خورد؟ دین همۀ ما را می‌خواهد ببرد در مسابقه.

 یکبار ما رفته بودیم به یک کشوری، بله برای نماز جماعت رفتیم وسط شهر دیدیم مسجدی هست، سه چهار نفری هم بودند آنجا در مسجد برای نماز، ما هم رفتیم آنجا ایستادیم و اقتدا کردیم؛ ما هم صف دوم ایستادیم آنها هم سه چهار نفر بودند شاید پنج نفر ما هم صف دوم دو نفر بودیم یا سه نفر. بله ایستادیم و نماز خواندیم و بعدش هم هی می‌لبخندیدم بعد از نماز که ها! ببین ما که برادریم و اینها. یک اخمی آقای امام جماعت ول نمی‌کرد. بعد برگشت یک‌دفعه‌ای به ما گفت با زبان خودش که یک کمی هم دشوار شد فهمیدنش، گفت چرا صف دوم ایستادید؟ گفتیم خب دیگر همین‌جوری وایستادیم دیگر، حالا مگر کجا باید می‌ایستادیم؟ گفت مگر شما نمی‌دانید که صف اول ثوابش بیشتر است؟ عجب غلطی کردیم! راست می‌گوید، خب صف اول می‌ایستادی. تو متکبّر هستی که می‌گویی من آن ثواب را حالا نمی‌خواهم. خراب کردی رفت. بفهم این را!

 من از آن روز تا حالا، هرجا می‌روم صف نماز جماعت هست می‌روم جلو می‌ایستم. می‌گویم بگذار این تنبیهی که شدیم. همیشه هم ماشاءالله صف‌های اول خلوت است. ماشاءالله. بفرما حاج آقا بفرما، بفرمایید! شما بفرمائید! نه ما نه پر هستیم الحمدلله پر! مسابقه است این؟! دینی که  ائمه هدی می‌فرمایند، اگر دو نفر با هم رسیدند یک دانه جا در صف اول خالی بود باید قرعه بیندازند! نه بفرمایید نداریم. آقا من محتاج‌تر هستم برو کنار. با هم رسیدیم من باید بایستم. نه آقا! پس هیچی قرعه بیندازیم. چه خاکی به سرمان بریزیم! نمی‌شود من از این ثواب نمی‌توانم بگذرم. شما که می‌توانی از این ثواب بگذری اصلاً نفهمیدی دین مسابقه است!

خداوند متعال صریحاً طبقه مقرّبین را از طبقه آدم خوب‌ها جدا می‌کند.  «وَالسابقونَ السابقون اُولئکَ المُقرَبون». چه طرحی دارد خدا برای خوب شدن! دین یعنی بردن مسابقه. حسّ چی دارد در آدم، بردن مسابقه؟ من باید طلا بگیرم.

تهیه شده از مبحث «چرا اخلاص تنها راه تقرب است؟» -محرم 1401