۹۹/۰۷/۱۳

مستندات | حدیث | دستور زیبای امام صادق(ع) برای چگونگی شکر هر نعمت

امام صادق(ع): هر گاه فردى از شما به یاد نعمت خداوند عزّوجلّ افتاد، براى سپاسگزارى از خدا گونه‌اش را بر خاک گذارد. اگر سواره بود پیاده شود و گونه‌اش را بر خاک نهد، و اگر به خاطر [ترس از] انگشت نما شدن نتوانست پیاده شود، صورتش را بر کوهه(برآمدگی) زین بگذارد، و اگر باز هم نتوانست این کار را بکند، گونه‌اش را بر کف دست خود بگذارد و آن‌گاه خدا را براى نعمتى که به او داده است، حمد و سپاس گوید.

إذا ذَکَرَ أحَدُکُم نِعمةَ اللَّهِ عَزَّوجلَّ فَلیَضَعْ خَدَّهُ عَلَى التُّرابِ شُکراً للَّهِ، فإن کانَ راکِباً فَلْیَنزِلْ فَلْیَضَعْ خَدَّهُ عَلَى التُّرابِ، وإن لَم یَکُن یَقدِرُ عَلَى النُّزولِ للشُّهرَةِ فَلْیَضَعْ خَدَّهُ على‏ قَرَبُوسِهِ، وإن لَم یَقدِرْ فَلْیَضَعْ خَدَّهُ على‏ کَفِّهِ، ثُمّ لِیَحْمَدِ اللَّهَ على‏ ما أنعَمَ اللَّهُ علَیه‏

منبع: کافی، ج2، ص98

تعجب اصحاب امام کاظم(ع) از رفتار متفاوت حضرت

هشام بن احمر گوید: با امام کاظم(ع) در یکى از نواحى مدینه مى‏رفتم که ناگاه از مرکب خود فرود آمد و به سجده افتاد و آن را بسیار طول داد. سپس سر از سجده برداشت و سوار مرکبش شد. عرض کردم: فدایت شوم سجده را طول دادید؟! فرمود: به یاد نعمتى افتادم که خداوند به من عطا کرده است و خواستم از پروردگارم سپاسگزارى کنم.

عن هِشامِ بنِ أحمَرَ: کنتُ أسِیرُ مَع أبی الحَسنِ علیه السلام فی بَعضِ أطرافِ المَدینةِ إذ ثَنى‏ رِجلَهُ عن دابَّتِهِ فَخَرَّ ساجِداً، فَأطالَ وأطالَ، ثُمّ رَفَعَ رَأسَهُ ورَکِبَ دابَّتَهُ، فقلتُ: جُعِلتُ فِداکَ، قد أطَلتَ السُّجودَ؟! فقالَ: إنَّنی ذَکَرتُ نِعمَةً أنعَمَ اللَّهُ بها عَلَیَّ فَأحبَبتُ أن أشکُرَ رَبّی‏

کافی، ج2، ص 98