۰۰/۱۰/۲۹

کلیپ تصویری | یک حس گمشده در فرهنگ ما

شناسنامه

• تولید: بیان معنوی

• زمان: 04:59

• منبع: معنویت و احساس مسئولیت اجتماعی- جلسه اول

• دریافت با کیفیت (پایین(12مگابایت) | متوسط(18مگابایت) | بالا(36مگابایت) | صوت)

• آپارات | یوتیوب

متن:

  احساس مسئولیت اجتماعی یک حسّ گمشده است در فرهنگ زمانۀ ما. یک حسّ گمشده در فرهنگ دینی ما هم هست. احساس مسئولیت نسبت به دیگران داشتن فرق دارد با اینکه من روابطم با دیگران صرفاً خوب باشد. اینکه من در جامعه زندگی کنم. حتی اینکه من نسبت به دیگران رفتار خودم را کنترل کنم که مبادا به دیگران ظلم بکنم. و این هم خیلی ارزشمند است البته، ولی کافی نیست. این اصلاً آن نیست. آن، آن مسئولیت اجتماعی پذیرفتن یک چیز دیگری است. احساس مسئولیت اجتماعی کردن یعنی حالت پدری پیدا کردن نسبت به جامعه برای هر مردی. حالت مادری پیدا کردن برای جامعه برای هر زنی.

 افراد می‌‌خواهند شغل انتخاب بکنند دنبال موفقیت خودشان هستند. بعد در ضمن موفقیت خودشان یک‌جایی وجدان‌درد می‌‌گیرند می‌‌گویند که من خدمت به جامعه بکنم، هم خدمت به جامعه کرده باشم هم خودم رشدی کرده باشم و اینها. افراد می‌‌خواهند مثلاً برای خودشان زندگی‌ای تشکیل بدهند، دوباره منافع فردی خودشان را در نظر می‌‌گیرند. الآن خیلی راحت من به شما عرض بکنم، کمتر کسی می‌‌آید از باب حسّ مسئولیت اجتماعی بگوید من باید ازدواج بکنم الآن جامعه نیاز دارد فرزندآوری در آن زیاد بشود. من اصلاً وقتی این نیاز جامعه به فرزندآوری را می‌‌بینم، خیلی چیزهای خودم را می‌‌گذارم کنار. سلیقۀ خودم را فراموش می‌‌کنم. جامعۀ تو چه رشدی پیدا می‌‌کند؟ جامعۀ تو به چه افتخار و عزّتی می‌‌رسد؟ مسئلۀ اصلی تو باشد. و تو خودت را فنا شده در جامعه ببینی. فنای فی‌ الله شنیدید؟ اوج تقرب تعبیری است که به‌کار می‌‌رود برای اهل معرفت که اینها چقدر ذوب در پروردگار عالم شدند؟ این فنای فی الله را بخواهید شاخص‌اش را بررسی کنید و نمونۀ عینی‌اش را اندازه‌گیری بکنید چی می‌‌شود؟ می‌‌شود فنای در مردم، فنای در بشریت. غصۀ انسان‌ها را خوردن.

 تا آدم دیگران را که مخلوق خدا هستند، بندگان خدا هستند، که خدا عالم را به‌خاطر اینها آفریده، تو چه‌جوری می‌‌خواهی دلت برای خدا از خوف و خشیت خدا بلرزد بعد اینها را هیچی حساب نکنی؟ امام زمان ارواحناله‌الفدا بچه‌اش را بدهد توی بغل شما شما چه‌کار می‌‌کنی؟ وای آقا! نگه‌اش‌دار. چه‌جوری نگه‌اش می‌‌داری؟ واقعاً چه‌کار می‌‌کنی؟ اولاً یک تلفن شاید بزنی یا بگویی به رفقایت یک تلفن بزنند به خانه و زمین و آسمان و همه، من باهام تماس نگیرید من تعطیل همۀ کارهایم تعطیل! مامان نمی‌آیم خانه نمی‌دانم سرِ کار بگو خودتان زنگ بزنید، من فعلاً تعطیل! بعدش تمام توجه‌ات را معطوفش می‌‌کنی. خب خدا همین را فرمود. امام زمان بچه‌اش را بدهد دست شما، همۀ کارهایت تعطیل. آن‌وقت خدا فرمود «الخَلقُ عیالی»؛ همۀ مردم بچه‌های من هستند.

 من می‌دیدم بچه‌های رزمنده در اوج معنویت این حس را پیدا می‌کردند. این حسّ دیگر دوستی، این حسّ پدری نسبت به تمام آحاد جامعه. این حسّ مسئولیت عجیب غریب که حاضر است برایشان راحت جان بدهد با خیال راحت. شهید یعنی این. حس پدری، حس مادری، برای جامعه. شهید یعنی این!