۰۱/۱۲/۲۶

حرم شاه‌چراغ؛ سالگرد شهادت آیت‌الله ربانی شیرازی- ۱۴۰۱/۱۲/۱۸

آیت‌الله ربانی از انقلابیون برجسته‌ای بود که خدماتش دیده نشد و مظلوم واقع شد/ کسی که واقعاً انقلابی و مطیع رهبر باشد مثل آیت‌الله ربّانی، مظلوم می‌ماند

شناسنامه

• زمان: ۱۴۰۱/۱۲/۱۸
• مکان: حرم شاهچراغ(ع)
• صوت: اینجا
• مناسبت: مراسم بزرگداشت آیت الله ربانی شیرازی
• متن کامل: اینجا

• آیت‌الله ربّانی شیرازی یکی از شخصیت‌های برجستۀ انقلاب است که بی‌تردید از نوادر افراد مؤثر در شکل‌گیری انقلاب به‌عنوان یار و همراه امام(ره) بوده است.

• اگر بخواهیم ده نفر از محکم‌ترین انقلابیون را در دوران تبعید امام(ره) نام ببریم، یکی از مؤثرترین آن ده نفر، آیت‌الله ربّانی بود. ایشان بیش از ده مرتبه به زندان رفت و چند بار هم تبعید شد امّا دست از مبارزه بر نداشت.

• یکی از ویژگی‌های ایشان بصیرت است. وقتی خیلی از اطرافیان امام می‌خواستند جریان مجاهدین خلق را به نحوی زیر پر و بال امام بیاورند ایشان در کنار امام می‌ایستاد و مخالفت می‌کرد. ایشان در سال 57 به حاج احمد آقا فرمود: «اولین سازمانی که اعلام مبارزه مسلحانه علیه نظام خواهد کرد، همین سازمان است» و همین‌طور هم شد.

• بعضی از انقلابیون که به مرور از صف انقلاب جدا شدند و در مقابل امام ایستادند، از آقای ربّانی خوش‌شان نمی‌آمد. چون تا وقتی ایشان بود به خیلی‌ها نوبت نمی‌رسید که در انقلابی‌گری، فقه، فهم و بصیرت، عرض اندام کنند.

• انقلابی‌گری و مؤمنانه زیستن، اساساً با مظلومیت همراه است. یکی از وجوه مظلومیت این است که هیچ‌وقت استعدادها و توان‌های یک فرد انقلابی، به قدر کافی قدرشناسی نمی‌شود. خودِ امام(ره) به قدر کافی قدرشناسی نشد؛ دربارۀ یاران بااخلاص ایشان هم همین‌طور است.

• خیلی‌ها گمان می‌کنند هر کسی انقلابی بشود یا موافق و طرفدار نظام بشود، نانش در روغن است و از همه جهت به او رسیدگی می‌شود درحالی‌که انقلابی‌های مخلص، همواره مظلوم بوده‌اند. امیرالمؤمنین(ع) با اینکه در صدر ادارۀ جامعه بود دائماً از مظلومیت خودش فریاد می‌زد.

• البته ممکن است درصد اندکی از کسانی که پای انقلاب ایستاده‌اند مظلوم واقع نشوند امّا بسیار طبیعی است که اگر کسی انقلابی، وظیفه‌شناس و مطیع رهبری باشد، حتی پست و مقام هم داشته باشد، از چند سو به او ظلم و ستم شود. از اول انقلاب همین‌طور بود.

• بسیاری از اوقات، یک عنصر انقلابی باید به‌خاطر مردم و حرف مردم، از حقّ طبیعی خودش صرف‌نظر کند. بهرمند شدن یا نشدن از برخی مواهب و نعمت‌ها، امتحان الهی است و این حداقلِّ مظلومیت برای مؤمنین و انقلابی‌های بااخلاص است.

• بی‌تردید یکی از شخصیت‌های انقلاب که می‌توانست بیش از همه نانش در روغن قرار بگیرد، آیت‌الله ربّانی بود، ولی ایشان از همه مظلوم‌تر واقع شد. شهادت ایشان هم به دلایلی، به اندازۀ کافی برجسته نشد.

• کسی که وارد این مسیر می‌شود باید برای مظلومیت و محرومیت آمادگی داشته باشد. اساساً هر کسی دین‌دار بشود، به نحوی مظلوم واقع می‌شود. مثلاً اگر همسرتان به شما ستم کرد، نباید با او مقابله کنی؛ لذا مظلوم واقع می‌شوی. امام‌صادق(ع) می‌فرماید: مؤمن را یا کسی از اهل خانه‌اش، یا همسایه‌اش و یا رهگذری در راه اذیت می‌کند (کافی، ج2، ص249).

• البته خدا مؤمنان را نصرت می‌کند و آنها را از مشکلات خارج می‌کند. مشکلات و نصرت‌ها در کنار هم هستند تا کسی ناامید نشود. اما بالاخره شرایط به گونه‌ای است که کسی از سرِ عافیت‌طلبی و راحت‌طلبی سراغ دین و انقلاب نیاید.

• کسانی که به طمع رسیدن به دنیا وارد نهادهای انقلاب می‌شوند معمولاً به انقلاب و نظام ضربه می‌زنند. کسی فکر نکند که الآن موقع جمع کردن غنیمت است! کسانی که می‌خواهند پای این انقلاب بایستند باید بدانند که هنوز وقت کتک خوردن و فحش شنیدن و نامردی‌ دیدن است.

• هنوز افراد زیادی-که برخی زنده‌اند و برخی شهید- در این انقلاب هستند که واقعاً شایستۀ تقدیرند امّا آنچنان که باید از آنها تقدیر نمی‌شوند و بار انقلاب هم روی دوش همین‌ها بوده است، یکی از اینها آیت‌الله ربانی بود. آیت الله ربانی شیرازی، باید به شهادت برسد اما شهادتش طنین پیدا نکند، زندگینامه‌اش پخش نشود و تصاویرش این‌طرف آن‌طرف دیده نشود. ایشان در روز شهادت فاطمۀ زهرا(س) به شهادت رسید.