ظهور، منتظرِ اینست که ما زندگی جمعیِ برآمده از تقوا و زندگی تشکیلاتیِ مبتنی بر فضایل اخلاقی داشته باشیم و خداپرستیمان را در روابط اجتماعی نزدیک به هم ببینیم! اگر راست می‌گوییم با هم کار کنیم، و بعد اگر برخی منافعِ به‌دست آمده با استعدادهای تو، به جیب رفیقت رفت، و عیب‌های رفیقت به حساب تو گذاشته شد، تازه کار از اینجا آغاز می‌شود. حالا ببینید آن‌همه معنویت و تقوای فردی، اثر خودش را نشان می‌دهد یا نه؟
چرا خدا ما را محتاج علم‌آموزی و برطرف کردن جهل کرده است؟/ بسیاری از مقدرات و سنن الهی، برای از بین بردن تکبر انسان طراحی شده/ اثر وضعی روانی «احتیاج ما به دانایی» ایجاد تواضع در ما است/ ما را جاهل آفریده‌اند تا در هنگام تحصیل علم، تواضع کنیم/ جای تعجب است که کسی با علمش، تکبر پیدا کند/ افراد لفّاظی که از علم‌شان، متحجّرانه و متصلّبانه استفاده می‌کنند، ای‌کاش بی‌سواد بودند!
شهدا چگونه ره صد ساله را یک‌شبه طی کردند؟/ سه نمونه از «عوامل رشد» که در صورت رفع موانع رشد، قابل درکند: 1. جاذبۀ خدا 2. کشش فطری ما به خدا 3. کمک اولیاء خدا، ملائکه، شهدا و صلحا/ لازم نیست همیشه کسی به ما درس عقیدتی بدهد؛ ما جذبۀ خدا را فطرتاً می‌توانیم درک کنیم...
روحیۀ ما باید روحیۀ درگیری با موانع رشد و مشغولیت به عیوب خودمان شود/ ما مثل یک «بوکسور» هستیم که در رینگ مبارزه قرار گرفته‌ایم؛ مدام باید ضربات حریف را دفع کنیم...
چرا دربارۀ موانع رشد صحبت می‌کنیم نه عوامل رشد؟/ عوامل رشد، در درون و بیرون ما آماده‌اند، اما عناصر تخریب‌کننده همه‌چیز را خراب می‌کنند/ اگر موانع را برطرف کنیم، خودبه‌خود مسیر رشد هموار می‌شود...
این فاجعه است که انسان برای خودش یک «حدّ کمال» تصور کند/ معرفت‌الله لذت دارد؛ همین‌که انسان «خدا را بفهمد» غرق لذت می‌شود/ ما فکر می‌کنیم دینداری مثل رعایت قوانین راهنمایی-رانندگی است
