آدم شدن ما در تحمّل جمع است! «عَلَى اجْتِمَاعٍ مِنَ الْقُلُوبِ» که حضرت فرمود، یعنی تجمع ما باید قلبی باشد. نه اینکه در تشکیلات، از همدیگر نفرت پیدا کنیم! چرا در یک کار جمعی از کوره در برویم، و جمع را به‌هم بزنیم؟ چرا تحمل ما در برابر رفیقمان کم است؟ تحملت را بالا ببر و بگذار این جمع درست بماند و تو در این جمع رشد کنی.
در کشور ما مشکل ریشه‌ای، عدم توانایی مؤمنین برای زندگی جمعی است؛ آن‌هم نه زندگی جمعی به‌معنای حداقلی کلمه، بلکه به‌معنای حداکثری کلمه که «کار تشکیلاتی» است. مشکل ما اینجاست که خودمان را در این موضوع، رشد نداده‌ایم. اصلاً به ذهن خیلی از ما هم خطور نمی‌کند که آن رشدی که حضرت از ما انتظار دارند، همین است.
تشکیلاتی مثل «بسیج» یا اداره‌کنندگان یک هیئت و اساساً هر نوع تشکّل مؤمنین در کنار همدیگر، همگی بنا بوده ما را در جهت «اجتماع من القلوب» رشد بدهد. گیر کار ما اینجاست! این‌را باید درست کنیم. گیر ما دشمنان نیستند، گیر ما در ضعف بسیجی بودن ماست. ما در خانه و مدرسه باید طوری تربیت شویم که بتوانیم در کار گروهی و تشکیلاتی موفق باشیم. اما «کار تشکیلاتی» تقریباً از رویۀ عموم بچه‌مذهبی‌ها به‌دور است. مسیر رشد ما اینجاست.
ظهور، منتظرِ اینست که ما زندگی جمعیِ برآمده از تقوا و زندگی تشکیلاتیِ مبتنی بر فضایل اخلاقی داشته باشیم و خداپرستیمان را در روابط اجتماعی نزدیک به هم ببینیم! اگر راست می‌گوییم با هم کار کنیم، و بعد اگر برخی منافعِ به‌دست آمده با استعدادهای تو، به جیب رفیقت رفت، و عیب‌های رفیقت به حساب تو گذاشته شد، تازه کار از اینجا آغاز می‌شود. حالا ببینید آن‌همه معنویت و تقوای فردی، اثر خودش را نشان می‌دهد یا نه؟
ظهور، منتظرِ اینست که ما زندگی جمعیِ برآمده از تقوا و زندگی تشکیلاتیِ مبتنی بر فضایل اخلاقی داشته باشیم و خداپرستیمان را در روابط اجتماعی نزدیک به هم ببینیم! اگر راست می‌گوییم با هم کار کنیم، و بعد اگر برخی منافعِ به‌دست آمده با استعدادهای تو، به جیب رفیقت رفت، و عیب‌های رفیقت به حساب تو گذاشته شد، تازه کار از اینجا آغاز می‌شود. حالا ببینید آن‌همه معنویت و تقوای فردی، اثر خودش را نشان می‌دهد یا نه؟
مسیر رشد ما باید به آنجا برسد که بتوانیم در روابط اجتماعی، امتحانات‌مان را پس بدهیم. ولی ما فوق‌العاده زرنگیم و برای اینکه گیرِ امتحانات اجتماعی سخت نیفتیم، با هم کار تشکیلاتی نمی‌کنیم، و ارتباط‌مان را در حد یک «سلام و علیک» نگه می‌داریم! هر کسی تنهایی در کارش موفق است! کار موفق جمعی بلد نیستیم.
قرآن می‌فرماید: «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اصْبِرُوا وَ صابِرُوا وَ رابِطُوا» اول می‌فرماید تک تک صبر کنید، بعد می‌فرماید: «صابِرُوا رابِطُوا» یعنی با هم صبر کنید و هم‌افزایی کنید. ما در اینجا گیر کرده‌ایم؛ یعنی با همدیگر نمی‌توانیم! هر کدام از ما «تکی» ممکن است برای خودمان بچه‌های خوبی باشیم، اما دسته‌جمعی نه!
آدم شدن ما در تحمّل جمع است! «عَلَى اجْتِمَاعٍ مِنَ الْقُلُوبِ» که حضرت فرمود، یعنی تجمع ما باید قلبی باشد. نه اینکه در تشکیلات، از همدیگر نفرت پیدا کنیم! چرا در یک کار جمعی از کوره در برویم، و جمع را به‌هم بزنیم؟ چرا تحمل ما در برابر رفیقمان کم است؟ تحملت را بالا ببر و بگذار این جمع درست بماند و تو در این جمع رشد کنی.
کدام تقوا ما را به ظهور نزدیک می‌کند؟ فقط نماز اول وقت و کارهای خوب فردی؟ اگر میلیون‌ها نفر از اینگونه افراد خوب در کنار هم زندگی کنند، تا وقتی در زندگی دسته‌جمعیِ خوب ناتوان باشند، تقوایشان رشد نیافته است و برای تعجیل در ظهور، فایدۀ چندانی ندارند! اوج تقوا و اصل تقوا آن است که در جریان یک زندگی جمعی و کار تشکیلاتی خود را نشان بدهد.
اگر فرموده‌اند: «گناه»، ظهور را به تأخیر می‌اندازد، منظور اصلی گناه‌های فردی نیست، منظور «ناتوانی شیعه از زندگی دسته‌جمعی خوب» است! گناه اصلی این است! و الا کسی که اهل شراب و قمار و این مسائل است، اصلاً جزء مقدمه‌سازان نیست، زیاد هم نمی‌تواند مانع ظهور باشد.
