در ضرورت تفریح تردیدی نیست. تفریح یعنی حرکت و یا حرکتی که نشاط‌آفرین باشد و خستگی را از تن و روح انسان خارج کند. برخی از تفریحات برای اکثر آدم‌ها مشخص و مشترکند، اما اکثراً مصادیق تفریحات را انسان خودش تعیین می‌کند. پس ما می‌توانیم و باید تفریحات مفید و معنوی برای خودمان تعریف کنیم
مهربانی باید مثل باران باشد، نه آبیاری قطره‌ای! خدای مهربان معمولاً بر سر راه انسان کسانی را قرار می‌دهد که شایستگی مهربانی ندارند و قدرشناسی نمی‌کنند. این امتحان مهربانی است و دلیل صداقت شخص مهربان. مهربانی کردن و وفاداری ندیدن و همچنان مهربان بودن اوج مهربانی است.
خداگرایی مانند علاقۀ کودک به مادر خود، در قلب همۀ ما وجود دارد، مشکل بازی‌های کودکانۀ ماست که موجب می‌شود نهی مادر را تلخ بدانیم و در مقابل دلسوزی‌های مادر لج‌بازی‌های بچه‌گانه داشته باشیم
اگر پدر و مادر با ما خوب رفتار نکنند قابل تحمل‌تر است و بالاخره دوران سختی آن به پایان خواهد رسید. ولی اگر فرزندان با ما خوب رفتار نکنند تلخی آن برای همیشه باقی خواهد ماند. اگر می‌خوا هیم فرزندانمان با ما خوب برخورد کنند، به پدر و مادر مهربان باشیم اگرچه آنها با ما نامهربانی کنند.
اگر مهربانی و عفو خدا که به هر بهانه‌ای بر سر و روی ما می‌بارد نبود، آن‌وقت می‌فهمیدیم یک گناه کافی است تا انسان به مرز نابودی برسد و دومینوی سقوط آغاز شود.
دعا را وابسته به حال نکنید. قبل از قرائت دعای عرفه، یکبار دعای عرفه را مطالعه کنید. دعا یک گفتگوی منطقی است. بعد از سر عقلانیت هم می‌شود اشک ریخت
چقدر لذت‌بخش است از زبان اباعبدالله الحسین(ع) با خدا مناجات کنیم. من همیشه در دعای عرفه گفته‌ام: خدایا! من نیامده‌ام دعا بخوانم، آمده‌ام دعا خواندن امام حسین(ع) را تماشا کنم و با اشک ریختنش، اشک بریزم. با ناله‌های او همنوا بشوم. لابد هر عنایتی به حسینت بکنی، به ما هم خواهی داشت. ان‌شاءالله یک روز در همین دعای عرفه، آنقدر خدا گناهانمان را ببخشد و بدی‌هایمان را جبران کند؛ که برای لحظه‌ای هم که شده صدای حسین فاطمه(س) را بشنویم، وقتی که دارد با خدا مناجات می‌کند...
ما زندگی خود را با بازی شروع می‌کنیم. آنچه در بازی‌های دوران کودکی وجود دارد تماما در طول زندگی ما جاری است. معماها، تلاش‌ها، هیجان‌ها، رقابت‌ها، قهرها و آشتی‌ها... زندگی ما را شبیه بازی‌های کودکانه می‌کند. اما مهمترین درسی که باید از بازی‌های دوران کودکی بگیریم این است که جدی نگیریم.
شهادت فرصتی است برای رسوایی دل‌های عاشق و آگاهی مردم از خوبی‌های خوبانی که گمنام بوده‌اند و محلّ اثبات صداقت و شجاعت مدافعان حق است.
روشنفکر در طول عمر خود تطوّر و تحوّل دارد. لازمۀ این تحوّل رها کردن تمام داشته‌های قبلی نیست؛ ولی آمادگی برای تغییر و تکامل لازمۀ روشنفکری است.
