سخنان «سیاست‌مداران» را باید ابتدا از منظر «سیاسی» تحلیل کرد، بعد به ارزیابی «علمی» و میزان صحت آن پرداخت. چون سیاسیون گاهی زیاد به «غلط یا درست» بودن حرف‌ها کار ندارند، بلکه به «کاربرد» آن در عرصۀ سیاسی نگاه می‌کنند.
ریشه نارضایتی عمومی این است که تکلیفِ رابطۀ دولت و ملت معلوم نیست. در جامعه اسلامی مطلوب، کارها بیشتر دست مردم است. لازمۀ اینکه کار در دست مردم باشد، باهم و جمع بودن مردم است. با کار فردی، امکان ندارد کار درست شود. در جامعه اسلامی به معنای واقعی کلمه، معیشت، بیشتر دست مردم است؛ نه دولت‌ها.
برخی از اتفاقات سیاسی که در جامعه می‌افتد، موجب تغییر جهت سیاسی جامعه می‌شود؛ تغییر جهت سیاسی یعنی قدرت «برخلاف روال موجود» توزیع و مدیریت شود. مثلاً در آمریکا، رئیس‌جمهورها عوض می‌شوند ولی جهت سیاسی آن‌ها عوض نمی‌شود.
بعضی می‌خواهند بحث نارضایتی عمومی را عامل آشوب‌های شهری قرار دهند، در این شرایط و با وجود همه ضعف‌های دولت، باید از ثبات جامعه حمایت کنیم چراکه دشمن به دنبال سرنگونی نظام و مملکت است.
با همۀ پیچیدگی‌های فتنه‌های آخرالزمان، بسیار ساده می‌شود از این فتنه‌ها عبور کرد، چون خدا در امتحانات سخت، امکانات زیاد هم می‌دهد.
ساختار حاکمیتی بدون تشکیلات مردمی جواب نمی‌دهد.
جوان شیعۀ منتظر کسی است که برخی رفقای صمیمی‌اش از جوانان اهل‌سنت باشند. اینکه امام عسکری(ع) فرمود: «همۀ» دل‌ها را به ما علاقمند کنید، منظور جوانان شیعه نبوده، بلکه منظور جوانان اهل‌سنت بوده. «جُرُّوا إِلَیْنا کُلَّ مَوَدَّة»(تحف‌العقول/488)
امام رضا(ع) در بین همۀ ائمۀ هدی، صریح‌ترین پیام‌های ولایی را به مردم منتقل کردند و دعوت به امر ولایت را در زمان خلیفۀ مقتدر عباسی؛ هارون الرشید هم انجام می‌دادند. شجاعت و صراحت امام رضا(ع) در دعوت به امر ولایت و امامت فوق‌العاده بود.
