آدم شدن ما در تحمّل جمع است! «عَلَى اجْتِمَاعٍ مِنَ الْقُلُوبِ» که حضرت فرمود، یعنی تجمع ما باید قلبی باشد. نه اینکه در تشکیلات، از همدیگر نفرت پیدا کنیم! چرا در یک کار جمعی از کوره در برویم، و جمع را به‌هم بزنیم؟ چرا تحمل ما در برابر رفیقمان کم است؟ تحملت را بالا ببر و بگذار این جمع درست بماند و تو در این جمع رشد کنی.
کدام تقوا ما را به ظهور نزدیک می‌کند؟ فقط نماز اول وقت و کارهای خوب فردی؟ اگر میلیون‌ها نفر از اینگونه افراد خوب در کنار هم زندگی کنند، تا وقتی در زندگی دسته‌جمعیِ خوب ناتوان باشند، تقوایشان رشد نیافته است و برای تعجیل در ظهور، فایدۀ چندانی ندارند! اوج تقوا و اصل تقوا آن است که در جریان یک زندگی جمعی و کار تشکیلاتی خود را نشان بدهد.
اگر کسی محبت خوب مرکزی و قوی داشته باشد، محبتش به دنیا هم قوی‌تر خواهد شد./ محبت به خدا و دنیا به یک شرط با هم جمع می‌شوند/ چگونه درس خواندن راحت می‌شود؟ و باعث خلاقیت می‌شود؟
اگر فرموده‌اند: «گناه»، ظهور را به تأخیر می‌اندازد، منظور اصلی گناه‌های فردی نیست، منظور «ناتوانی شیعه از زندگی دسته‌جمعی خوب» است! گناه اصلی این است! و الا کسی که اهل شراب و قمار و این مسائل است، اصلاً جزء مقدمه‌سازان نیست، زیاد هم نمی‌تواند مانع ظهور باشد.
بعضی وقت‌ها ممکن است ملائکه به برخی از کسانی که تکی می‌روند به امام زمان(عج) ابراز ولایتمداری می‌کنند، و حاضر نیستن وظایف اجتماعی خود را عمل کنند بگویند: «تو انبانۀ خودخواهی هستی که برای کسی غیر از حضرت فداکاری نمی‌کنی و حاضر نیستی برای مؤمنین ایثار کنی، و با ولایتمداران هم‌یاری نمی‌کنی؛ بیجا می‌کنی که می‌گویی می‌خواهم فدای ایشان بشوم!»
یکی از بهترین گفتگوهای منطقی که هرکسی با خودش می‌تواند داشته باشد این است که من چی را دوست دارم؟ چی را دوست ندارم؟ چقدر دوست دارم؟ چقدر دوست ندارم؟
امام زمان(عج) در توقیع شریف خود تصریح فرمودند که اگر شیعیان ما جمع شوند و به عهدی که ما به گردن آنها داریم وفا کنند، به سرعت سعادت مشاهدۀ ما نصیب‌شان می‌شود. (احتجاج/499/2) یعنی اینکه هرکس «تکی» به حضرت ابراز ولایتمداری کند، مانع ظهور را برطرف نمی‌کند! طبق این روایت، ولایت‌پذیری حضرت باید «عَلَى اجْتِمَاعٍ مِنَ الْقُلُوبِ» باشد.
الف) مانع اصلی ظهور، «مستکبران» نیستند، خدا آنها را به حساب نمی‌آورد: إِنَّ الْباطِلَ کانَ زَهُوقاً...
کسانی که چند تا محبت دارند اما محبت‌هایشان یک قبله و امام پیدا نکرده، بیچاره‌اند! دلشان پراکنده است، قدرت و قوت قلب ندارند
