تشکیلاتی مثل «بسیج» یا اداره‌کنندگان یک هیئت و اساساً هر نوع تشکّل مؤمنین در کنار همدیگر، همگی بنا بوده ما را در جهت «اجتماع من القلوب» رشد بدهد. گیر کار ما اینجاست! این‌را باید درست کنیم. گیر ما دشمنان نیستند، گیر ما در ضعف بسیجی بودن ماست. ما در خانه و مدرسه باید طوری تربیت شویم که بتوانیم در کار گروهی و تشکیلاتی موفق باشیم. اما «کار تشکیلاتی» تقریباً از رویۀ عموم بچه‌مذهبی‌ها به‌دور است. مسیر رشد ما اینجاست.
انسان با انتظاری که از خودش دارد رشد می‌کند/ بعضی‌ها نماز می‌خوانند، اما از خودشان انتظار نماز عاشقانه هم ندارند!/ چرا مسجد حضرت آیت‌الله‌العظمی بهجت(ره) جای سوزن انداختن نبود؟ چون یک نفر داشت عاشقانه نماز می‌خواند!/ بسیجی‌ای که فرهنگ عاشقی را تقویت نمی‌کند، چه حرفی برای مردم دارد که بزند؟
ظهور، منتظرِ اینست که ما زندگی جمعیِ برآمده از تقوا و زندگی تشکیلاتیِ مبتنی بر فضایل اخلاقی داشته باشیم و خداپرستیمان را در روابط اجتماعی نزدیک به هم ببینیم! اگر راست می‌گوییم با هم کار کنیم، و بعد اگر برخی منافعِ به‌دست آمده با استعدادهای تو، به جیب رفیقت رفت، و عیب‌های رفیقت به حساب تو گذاشته شد، تازه کار از اینجا آغاز می‌شود. حالا ببینید آن‌همه معنویت و تقوای فردی، اثر خودش را نشان می‌دهد یا نه؟
ظهور، منتظرِ اینست که ما زندگی جمعیِ برآمده از تقوا و زندگی تشکیلاتیِ مبتنی بر فضایل اخلاقی داشته باشیم و خداپرستیمان را در روابط اجتماعی نزدیک به هم ببینیم! اگر راست می‌گوییم با هم کار کنیم، و بعد اگر برخی منافعِ به‌دست آمده با استعدادهای تو، به جیب رفیقت رفت، و عیب‌های رفیقت به حساب تو گذاشته شد، تازه کار از اینجا آغاز می‌شود. حالا ببینید آن‌همه معنویت و تقوای فردی، اثر خودش را نشان می‌دهد یا نه؟
مسیر رشد ما باید به آنجا برسد که بتوانیم در روابط اجتماعی، امتحانات‌مان را پس بدهیم. ولی ما فوق‌العاده زرنگیم و برای اینکه گیرِ امتحانات اجتماعی سخت نیفتیم، با هم کار تشکیلاتی نمی‌کنیم، و ارتباط‌مان را در حد یک «سلام و علیک» نگه می‌داریم! هر کسی تنهایی در کارش موفق است! کار موفق جمعی بلد نیستیم.
گنه‌کارهای کوچه و بازار را مانع اصلی ظهور نبینید؛ مسألۀ اصلی ما مؤمنین هستیم! اما نه در زندگی فردی! اگر شما یک فرد باتقوا باشید که حتی یک گناه در خلوت نداشته باشید، حداکثر نمرۀ 10 از 20 می‌گیرید!
با این همه فوائد و برکات فردی و اجتماعی پیاده‌روی اربعین، عقل می‌گوید شرکت در اربعین واجب است
قرآن می‌فرماید: «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اصْبِرُوا وَ صابِرُوا وَ رابِطُوا» اول می‌فرماید تک تک صبر کنید، بعد می‌فرماید: «صابِرُوا رابِطُوا» یعنی با هم صبر کنید و هم‌افزایی کنید. ما در اینجا گیر کرده‌ایم؛ یعنی با همدیگر نمی‌توانیم! هر کدام از ما «تکی» ممکن است برای خودمان بچه‌های خوبی باشیم، اما دسته‌جمعی نه!
مهترین ویژگی امام رضا(ع) که با شنیدن نامش باید به ذهنمان متبادر شود چیست؟/ چرا به امام رضا(ع) با همۀ نفوذ و سلطنت معنوی اجتماعی باز هم می‌گوییم «غریب الغربا»؟/ مردم صدا می‌زنند: «یا سلطان! یا اباالحسن! یا علی‌بن موسی‌الرّضا(ع)!» این یک سخن عوامانه نیست/ امام رضا(ع) وقتی غریب نخواهد بود، که صحن و سرایش کلّ کرۀ ارض باشد. نه اینکه فقط یک حرم به این وسعت داشته باشد
