دانشگاه امام صادق(ع) - سبک زندگی، مؤثرتر از آگاهی و ایمان(9)
1. ما را به «لذتِ بیشتر از حیات» برساند (در دنیا و آخرت)
2. ما را به «قدرت بیشتر» برساند (قدرت فردی و ملی)
3. استعدادهای ما را بیشتر شکوفا کند
دانشگاه امام صادق(ع) - سبک زندگی، مؤثرتر از آگاهی و ایمان(8)
دانشگاه امام صادق(ع) - سبک زندگی، مؤثرتر از آگاهی و ایمان(7)
دانشگاه امام صادق(ع) - سبک زندگی، مؤثرتر از آگاهی و ایمان(6)
بی‌تردید دانش ما در سبک‌زندگی عقب است و این تقصیر علمای حوزه و دانشگاه است/ سبک‌زندگی برآیند همۀ دانش‌هاست؛ اندیشمندان رشته‌های مختلف باید دور هم جمع شوند و سبک‌زندگی طراحی کنند/ اگر عالمان دینی فقط دربارۀ «شرعیات» با مردم حرف بزنند، تصور مردم از دین، تصورِ بدی خواهد شد/ سبک‌زندگی بستر انجام شرعیات است؛ اگر سبک‌زندگی اصلاح شود، شرعیات خیلی راحت، اجرا می‌شود
دانشگاه امام صادق(ع) - سبک زندگی، مؤثرتر از آگاهی و ایمان(4)
اندکی ایمان و علاقه‌های خوب، برای انجام رفتار خوب کافی است؛ که غالباً این‌مقدار را داریم/ اولین کار مدرسه، کمک به خانواده است تا رفتار بچه درست شود، نه اینکه مدام اطلاعات به مغز بچه منتقل کند/ کسی که دین هم ندارد، برای داشتن زندگیِ خوب و بانشاط اول باید سبک‌زندگی و رفتار را درست کند/ کدام عمل را انجام دهیم که بالاترین تأثیر را بر ما داشته باشد؟ استغفار، توبه و تغییر رفتار!/ بسیاری از عادت‌های ما که باید تغییرشان دهیم از جنس «رفتار دفاعی» هستند
دانشگاه امام صادق(ع) - سبک زندگی، مؤثرتر از آگاهی و ایمان(3)
دو راه عمده برای تقویت ایمان و محبت: ۱. راه آگاهی و اندیشه ۲. راه عمل/ تأثیر عمل بر گرایش‌ها قطعی‌تر از تأثیر علم و آگاهی است/ سبک رفتار و زندگی‌کردنِ آدم‌ها روی قلب و ایمان و علاقۀ آنها، تأثیر قطعی دارد/ علی(ع): تا وقتی طرز لباس‌پوشیدن و غذاخوردن شما مثل دشمنانتان نشود سعادتمندید!/ صهیونیست‌ها: هر دینی می‌خواهی داشته باش، فقط سبک زندگی‌ات را از ما بگیر! آن‌وقت بردۀ ما خواهی شد!
برترین شاخص تقوا، ایمان و معنویت، برخورداری از قدرت روحی است/ قدرت روحی، یکی از خوبی‌های آدم نیست، بلکه برآیند همۀ خوبی‌های اوست/ قدرت روحی را چگونه تمرین کنیم؟ باید تمرین کنی که «ذهنت هرجایی نرود؛ آن‌جایی برود که تو به او دستور می‌دهی!»/ کنترل ذهن یعنی «بتوانی به موضوعی که می‌خواهی بیاندیشی و کسی توجّه تو را به چیزی که نمی‌خواهی جلب نکند»
دانشگاه امام صادق(ع) - سبک زندگی، مؤثرتر از آگاهی و ایمان(2)
سه برداشت غلط دربارۀ عمل:
۱. اینکه منتظر باشیم اول به فراوانیِ علم و ایمان و محبت برسیم، بعداً عمل کنیم ۲. تصور کنیم برای افزایش ایمان و محبت، باید آگاهی را زیاد کنیم (این آگاهیِ تل‌انبارشده خودش فساد می‌آورد) ۳. اینکه آگاهی(و معرفت دینی) را قبل از ایجاد ظرفیت روحی به انسان بدهیم!
رفتار و سبک زندگیِ خوب، آمادگی ایجاد می‌کند که حقیقت را بفهمیم و بپذیریم/ دین برنامۀ عبور از موانع زندگی است؛ تا وقتی بچه، سختی و موانع زندگی را درک نکرده، ظرفیت ندارد دین را به او ارائه دهیم
در رفتارهای دینی ما تکنیک‌هایی برای کنترل ذهن وجود دارد/ خدا برای قدرت کنترل ذهن ما ارزش قائل است؛ در عبادات ما هم زمینۀ آن را فراهم کرده است/ امام صادق(ع): چرا یک‌عده‌ای تا ابد در عذاب جهنم می‌مانند؟ چون نیتشان این بود که اگر تا ابد در دنیا بمانند، بد باشند!
افعال انسان دو نوعند: افعال ظاهری و افعال باطنی یا درونی/ مهم‌ترین افعال خوب و مهم‌ترین افعال بدِ انسان، از نوع افعال درونی هستند/ کنترل رفتارهای قلبی بیشتر از طریق کنترل ذهن می‌تواند انجام بگیرد/ در فرهنگ و سبک زندگی جامعۀ ما عواملی وجود دارد که ضدّ کنترل ذهن است
دانشگاه امام صادق(ع) - سبک زندگی، مؤثرتر از آگاهی و ایمان(1) - قسمت دوم
یک‌ذره آگاهی و ایمان و علاقه کافی است، بعدش باید به رفتار و عمل بپردازیم و رفتارها را درست کنیم/ قرآن «متقین» را هدایت می‌کند؛ متقی یعنی کسی که اهل مراقبت در عمل باشد/ می‌گذاریم سبک رفتار و بازیِ بچه‌های ما را صهیونیست‌ها طراحی کنند اما تا نوبت به رفتار دینی می‌رسد، می‌گوییم «اول باید به بچه آگاهی بدهیم!»
دانشگاه امام صادق(ع) - سبک زندگی، مؤثرتر از آگاهی و ایمان(1) - قسمت اول
ما دچار علم‌زدگی و ایمان‌زدگی هستیم، اما قرآن بیشتر به عمل دستور می‌دهد!/ انتظار داریم اول به حدّ اعلای ایمان و عشق برسیم بعداً اعمالِ خوب انجام دهیم؛ این تلقی غلط است/ کم‌توجهی به ارزش عمل در مقایسه با آگاهی و ایمان، یک خلأ بزرگ در فرهنگ دینی ماست/ هر کسی عملش کم بود، نباید او را متهم کرد به اینکه «ایمانش کم است!»
«مدیریت با مُدل تقوا» مردم را «قدرتمند» می‌کند تا خودشان مشکلات را حل کنند/ «انتخابات» کمترین نوع مشارکت مردم در ادارۀ جامعه است؛ مردم باید زندگی خود را، خودشان اداره کنند/ وقتی مردم اقتصادِ خود را، خودشان اداره کنند این می‌شود «مردم‌سالاری دینی» در بخش اقتصاد/ تمرکز قدرت و ثروت، فسادزاست؛ باید دولت کوچک شود و قدرت مردم افزایش یابد وگرنه فساد ریشه‌کن نمی‌شود/ قدم اول در کوچک‌شدن دولت این است که مردم دنبال «استخدام در دولت» نباشند
این اولین باری است که من به کشور بوسنی و هرزگوین می‌آیم، البته قبلاً دربارۀ مراسم باشکوه «مارش‌میرا» مطالبی شنیده بودم و این راهپیمایی را «حرکتی برای صلح» می‌دانم. امیدوارم هیچ‌وقت دوباره چنین درگیری و اختلافی بین انسان‌ها- از هر دین و ملتی که هستند- پیش نیاید.
امیدوارم با بزرگداشت یاد مظلومان و شهدای وقایع تلخی که سال‌های پیش در این کشور رخ داده است، به امنیت جهانی کمک شود و همچنین کمک شود به اینکه هیچ‌وقت این اختلافات، منجر به جنگ و درگیری نشود.
ادارۀ جامعه با مدل تقوا، مردم را قوی می‌کند؛ هم فرد و هم جامعه را قوی می‌کند/ اگر در دبیرستان، دانش‌آموزان فقط با زورِ نمره، حضوروغیاب و «نظارت بیرونی» درس بخوانند یعنی آموزش پروش در امر تعلیم و تربیت، شکست‌خورده است!/ یک نظام آموزشی که برای تأخیرِ 10دقیقه‌ای، «غیبت» می‌زند و جریمه می‌کند، در واقع «احساس مسئولیت فرد نسبت به خود» را نابود کرده است/ دانش‌آموز با نظارت بیرونی، ضعیف و فلج خواهد شد؛ مثل کسی که به او اجازه ندهند از عضلات بدنش، کار بکشد تا «قوی» شود/ «نظمی» که در ترافیک کشورهای غربی وجود دارد، چون ناشی از «نظارت شدید بیرونی» توسط «پلیس» و «دوربین» و «مجازات فوری و سنگین» است، ارزش چندانی ندارد. چراکه این فرد، از سرِ آدمیت منظم نشده است؛ بلکه با «قانون» و «نظارت شدید بیرونی» و «مجازات فوری» مثل حیوانات با او برخورد شده تا «نظم» را رعایت کند.
ریشۀ فرهنگیِ «عدم قضاوت دربارۀ آدم‌ها» در غرب، «نسبی‌گری در اخلاق» است/ در غرب، برای خلاص‌شدن از قضاوت‌ها، ریشۀ «نظام ارزشی» را می‌زنند؛ اما در اسلام با مُدل «تقوا» این مشکل حل می‌شود/ تقوا، فرهنگ قضاوت دربارۀ دیگران را اصلاح می‌کند و «آرامش روانی» در جامعه پدید می‌آورد/ تقوا می‌گوید: «اگر می‌خواهی قضاوت کنی، علیه خودت و به نفعِ دیگری قضاوت کن»/ در مُدل تقوا، قضاوت دربارۀ دیگران، باید کم و مثبت باشد، اما قضاوت دربارۀ خودت باید منفی باشد! / وقتی قضاوت دربارۀ خودت منفی باشد، مغرور نمی‌شوی؛ یعنی خوبی‌هایت فاسد نمی‌شود/ «تقوا» فرهنگی است که مهم‌ترین ویژگی مثبت فرهنگ غرب را به‌صورت عالی‌تر در خودش دارد و آن «قضاوت‌نکردن دربارۀ دیگران» است
چرا مردم با اینکه افراد باتقوا را خوب می‌دانند، مدیریت را به گرگ‌ها می‌سپارند؟/ خیلی‌ها تصور می‌کنند مدیریت‌های کلان سیاسی یک‌مقدار پدرسوختگی می‌خواهد!/ مردم گمان می‌کنند دین در مدیریت حرفی ندارد، لذا به‌سراغ غربی‌ها می‌روند/ مدیریت افراد باتقوا بسیار هوشمندانه است اما خیلی از مردم از درک آن عاجزند/ در جامعه‌ای که رشد عقلی پیدا نکرده، خوبها تنها می‌مانند و رأی نمی‌آورند/ ما طلبه‌ها مقصریم که حرف‌های هوشمندانۀ دین در باب ادارۀ زندگی را تبیین نکردیم
تقوا می‌گوید: همه چیز را نمی‌شود با «قانون» حل کرد!/ قانونِ تقوا «خودکنترلی» است که ریشه در انگیزه‌های درونیِ فرد دارد/ مخالفِ «قانون» نیستیم؛ قانون در جامعه لازم است اما «قانونِ زیادی» هم مضر است/ در مدیریتِ غیرتقوایی «قانونِ زیاد» وضع می‌کنند؛ قانونِ زیادی خودش عامل «بی‌قانونی» است!/ یک علتِ مراجعۀ بیش‌ازحد به قوه قضاییه، «قانون زیادی» است/ مدل تقوا می‌گوید: به‌جای اینکه قدرتِ بر مردم، پیدا کنی، مردم را قدرتمند کن! وقتی آحاد مردم قدرتمند شوند، درست خواهند شد. اما در «نظام سرمایه‌داری» آدم‌ها به صورت «سیستمی» تضعیف شده‌اند و به آدم‌های ضعیف خیلی راحت می‌توان «ظلم» کرد.
تقوا با «انگیزه‌های درونیِ انسان» کار دارد و آنها را بیدار می‌کند/ در ادارۀ کارخانه به روش تقوا، به افراد «شخصیت و کرامت» می‌دهی؛ آن‌وقت یک کارگرِ باشخصیت، برای تو بهتر کار می‌کند/ برخی از قوانین، شخصیت انسان‌ها را نابود می‌کند؛ چون می‌خواهد صرفاً با «نظارتِ بیرونی» و بدون برانگیختن انگیزه‌های درونی، مشکلات را حل کند/ تقوا، مفهومی صرفاً ارزشی نیست که پشتوانه عقلانی نداشته باشد؛ تقوا مثل ریاضی منطبق بر واقعیت‌هاست و می‌تواند برای ادارۀ جامعه مدل و روشی را طراحی کند تقوا چگونه انسان را خوش فهم می‌کند؟
