کسانی که خیلی دوست دارند برای هدایت دیگران تلاش کنند و به سعادت آدم‌ها عشق بورزند، به جای اینکه بمیرند، شهید می‌شوند. این شهادت، آنها را صاحب قدرتی جاودانه و تأثیری گسترده برای کمک به انسان‌ها برای رسیدن به سعادت خواهد کرد. شهدا بهتر از فرشته‌ها، به کمک ما آدم‌های مُردنی می‌شتابند.
اربعین سعی بین صفای نجف و مروۀ کربلاست. باید در مسیر قدم‌های هاجر غم دیدۀ اهل بیت(ع) که اسماعیل تشنه لب خود را از دست داده است؛ هروله کنان رفت.
اربعین جمع شدن پروانه‌ها دور شمع ولایت است. قدردانی تاریخی پروانه‌ها از سوختن ولی خدا، زیبایی فوق‌العاده‌ای آفریده است که جز با اشک دیده نمی‌شود.
اربعین خلوص برای خدا در میان جمعیت است؛ اخلاص در تنهایی هنر نیست. خالص بودن برای خدا وقتی به اوج می‌رسد که مخلصِ خلق باشی و مخلصانه در جمع بمانی.
جاذبۀ اربعین برگرفته از رابطۀ عاشقانۀ امام با امت است و تمام محبت و بی‌قراری مردم پاسخی اندک به محبتی است که ولی‌الله الاعظم به امت خود دارد.
اربعین حرکت تاریخ حیات بشر به سوی ولی خداست. مظلومیت اباعبدالله الحسین(ع) و عزاداری بهانه است؛ جهان در حال ولایی شدن است و اربعین طلیعۀ آن است.
اربعین، سبک زندگی بر اساس ایمان و محبّت را به نمایش گذاشته که در آن بدون نیاز به قانون و نظارت، بیشترین ایثار و مهربانی در روابط اجتماعی جاری است.
اربعین بهشت زمینی اهل ایمان است. کسانی که در این بهشت سیر می‌کنند، باید مواظب باشند ابلیس آنها را با فریبی مانند حضرت آدم از بهشت اخراج نکند.
غرب زده‌ها که در برابر کوچک‌ترین مظاهر انسانیت در غرب، خودباخته می‌شوند و بزرگ‌ترین جنایت‌های غرب را ندیده می‌گیرند، طبیعی است عظمت انسانی اربعین را نبینند.
غرب زده‌ها به فرهنگ غیرانسانی غرب که می‌رسند، وطن فروش و متجدد می‌شوند؛ به فرهنگ حماسۀ اربعین که می‌رسند وطن‌پرست و عقب گراتر از قرون وسطایی می‌شوند.
