هیچکس به اندازۀ ولی امر جامعۀ اسلامی مظلوم نیست. چون معمولا مردم محدودیت‌های او را خوب درک نمی‌کنند و از طرفی دشمنانش محدودیت‌های او را خوب می‌فهمند و او را تحت فشار قرار می‌دهند و او نیز هرگز نمی‌تواند همۀ واقعیت‌ها را بیان کند. در عین حال باید به وظیفه‌ای که درست تشخیص می‌دهد، عمل کند.
برخی والدین خیلی عادت دارند بدی‌های بچه‌هایشان را می‌شمارند این خیلی بد است. ولی بدتر از آن...
ما آدم‌ها یا مشغول خیالبافی‌های خوش‌بینانه هستیم یا واقع‌بینی‌های بدبینانه. اگر به خیالاتمان کمی بدبینانه‌تر نگاه کنیم و واقعیت‌ها را کمی خوش‌بینانه‌تر تحلیل کنیم به تعادل می‌رسیم.
یکی از سفارش‌های استاد پناهیان به دوستان خود، ختم سورۀ واقعه مطابق با دستورالعملی است که آیت الله بهجت(ره) به اطرافیان خود توصیه می فرمودند...
رسول خدا(ص): هرکس سیلابی یا شعلۀ آتشی را از عده‌ای از مسلمانان بازدارد، بهشت بر او واجب می‌شود.
خاطره ای از جبهه و نماز خواندن خاص یک رفیق/ پناهیان: با خودم کلنجار می‌رفتم که خدایا چکار کنم؟ بگویم؟ نگویم؟
حسرت، گذشتۀ انسان را نابود می‌کند و یأس، آینده را از بین می برد. شکر گذشته را زنده می‌کند و امید آینده را؛ با شکر گذشته و امید به لطف خدا در آینده حیات مضاعف نصیب انسان می‌شود
ما 24ساعته داریم با خدا پینگ پنگ بازی می‌کنیم؛ ببین توپ را کجای میز می‌اندازد؟ تو آنجا ضعف داری/ چطوری در جریان محاسبۀ نفس، صدای خدا را می‌شنوی؟ انگار خدا دارد می‌گوید: «دیدی امروز چه‌کار کردی؟ امروز من این‌را از تو پرسیدم؛ دوباره این امتحانِ را از تو گرفتم...»
درست است که محبت زوری نمی‌شود، امّا ادب که زوری می‌شود!
