در روش تقوا، به آدم‌ها مهلت می‌دهیم تا خودشان باشند؛ لذا تشویق و تنبیهِ فوری زیاد نداریم/ در مدیریت به روش تقوا، هیچ‌کسی را تحت تأثیر پول و مقام، کنترل نمی‌کنیم/ تقوا فقط موعظۀ اخلاقی و معنوی نیست؛ روشی است که شیوۀ زندگی و قوانین ما را تغییر می‌دهد/ برخی مقررات و آئین‌نامه‌های موجود، کرامت انسان‌ها را از بین می‌برد و افراد را بی‌شخصیت بار می‌آورد
ترسیدن از خدا عکس‌العمل فوری خدا در مهربانی کردن به بنده‌اش را به دنبال دارد چون ترس از خدا انسان را در برابر خدا بی‌پناه می‌کند و خدا کریم است و کسی را که در برابرش بی‌پناه باشد تنها نمی‌گذارد و پناه می‌دهد. هر کسی می‌خواهد مهربانی خدا را در قلب خود احساس کند، با ترس از خدا شروع کند.
تقوا روشی است که مهم‌ترین اثرش استقلال روحی انسان است؛ خلاقیت هم از استقلال روحی برمی‌‌آید/ تقوا بیشتر «فرایندمحور» است تا «نتیجه‌محور»؛ در روش تقوا مهم این است که با چه روشی خودت را انگیزه‌مند کرده‌ای؟/ برخی از مدارس به فرایند تربیت، کاری ندارند بلکه صرفاً به نتیجه کار دارند؛ این روش درستی نیست/ دانش‌آموزی که فرایند تحصیلش درست نبوده و فقط نمرۀ خوب گرفته است؛ تبدیل به آدمِ باسوادی می‌شود که مولّد نیست؛ بلکه مقلّد و وابسته است/ در روش تقوا برای انگیزه‌مندشدنِ افراد «تشویق و تنبیه فوری» زیاد جایی ندارد؛ حیوانات هم به این روش تربیت می‌شوند!
تقوا در یک دسته‌بندی به «تقوای قبل از ایمان» و «تقوای بعد از ایمان» تقسیم می‌شود/ بعضی‌ها مسلمان نیستند اما «تقوای عمومی» دارند؛ یعنی در زندگی‌شان اهل مراعات‌ها و مراقبت‌هایی هستند/ «تقوای قبل از مسلمانی» یعنی: «اهل مراقبت و دقت هستی؟ یا اینکه با ولنگاری و بی‌دقتی و بی‌نظمی زندگی می‌کنی؟»/ در مدارس بیش از اینکه بر «ایمان و عقایدِ» بچه‌ها تأکید کنیم، باید بر «تقوای عمومی، یعنی تقوای قبل از ایمانِ» بچه‌ها سرمایه‌گذاری کنیم/ فسادخیزترین مدارس، مدارسی هستند که ایمان به بچه‌ها آموزش می‌دهند اما تقوای قبل از ایمان را آموزش نمی‌دهند؛ لذا افرادی درست می‌کنند که بعداً یا دین را تحریف می‌کنند یا علیه دین قیام می‌کنند و قیامشان هم مؤثر است!
اینکه هرساله مردم با انجام راهپیمایی و برگزاری مراسم، یاد شهدای بوسنی را حفظ می‌کنند بسیار کار مهمی است، چرا که در این سال‌ها تلاش بسیاری شده است تا مظلومیت شهدای بوسنی فراموش شود.
ترس از خدا انسان را به سوی خدا فراری می‌دهد و انسان را در آغوش خدا قرار می‌دهد. آنگاه شروع انس و محبت خدا و آغاز چشیدن گرمای مهربانی خداست. نترسیدن از خدا سرآغاز تنهایی و بی‌پناهی است و سرمای دوری از خدا را در قلب انسان نهادینه می‌کند؛ به صورتی که انسان هیچگاه این گرما را تجربه نمی‌کند.
از سه طریق می‌شود ترس از خدا را به سهولت به دست آورد و یا آن را افزایش داد: اول در اجرای دقیق دستورات خدا به ویژه ترک آنچه خدا دستور به ترک آنها داده است، دوم در هنگام قرائت قرآن همراه با توجه به معانی آیات و سوم در مناجات با خدا در مقام استغفار و پناه بردن به خدا از عذاب آخرت.
اگر شده عوامل ترس در زندگی خود را به فراموشی بسپارید این کار را انجام بدهید ولی خود را در حالت ترس قرار ندهید. هر لحظه در ترس زندگی کردن قوای انسان را کاهش می‌دهد و انسان را از خدا دور می‌کند. عادت کردن به ترسیدن و نگرانی اعتیادآور است و موجب می‌شود انسان به ترسیدن وابسته بشود.
نزدیک شدن به افراد موجب دریافت انرژی مثبت و منفی از آنهاست. وقتی کسی به ما توجه می‌کند گاهی از فاصله‌های زیاد روی ما تأثیر دارد. حالا ببینید تقرّب به خدا و نظر لطف او چقدر انرژی‌بخش خواهد بود و ما چقدر به این انرژی احتیاج داریم. کمی توجه کنیم لطف خدا را هنگام تقرب درک خواهیم کرد.
