کلیپ صوتی | کربلا، پیوندگاه امت اسلامی

بی‌مقدمه عرض بکنم سیدالشهدا اباعبدالله الحسین اساساً عاشورا را به عنوان یک حماسۀ شیعی برقرار نکردند. دشمن اباعبدالله الحسین که یزید بود بیشتر از اینکه دشمن شیعه باشد دشمن اهل‌سنت بود. و یزید بیشتر از اینکه از شیعیان قتل‌عام بکند از سنّیان قتل‌عام کرد. من نمی‌دانم شما منظورتان از شیعه و سنّی وقتی تعبیر می‌کنید چیه؟

اگر شیعه یعنی کسانی که به ولایت علی بن ابی‌طالب(ع) معتقد هستند، خب تعداد اینها که بسیار کم‌شمار بوده. پس چرا یزید رفت در مدینه و واقعۀ حَرّه را آنجا برقرار کرد؟ و سربازان یزید سه روز مال و جان و ناموس مردم مدینه را بر خودشان حلال دانستند؟ و اگر اباعبدالله الحسین مقابل یزید قیام کرد، ماهیّت یزید این بود که گفت «لَعِبَت هاشِمُ بِالمُلک فَلا خَبَرٌ جاءَ وَ لا وَحیٌ نَزَل»؛ بنی‌هاشم اساساً با پادشاهی بازی کردند، وحی‌ای نازل نشده.

کدام اهل‌سنت بصیری چنین کلامی را از یزید می‌تواند بپذیرد و یزید را می‌تواند بعد از ادای چنین کلامی مسلمان بداند؟ بحث شیعه و سنّی نیست اصلاً. نه ما شیعیان حق داریم حسین(ع) را تنها از خود بدانیم و بس، نه برادران اهل‌سنت باید حسین(ع) را فراموش بکنند و او را از خود ندانند. این به رفتار ما هم بستگی دارد. عاشورا محلّ اتحاد شیعه و سنّی هست.

این دست توطئۀ استکبار و صهیونیست‌هاست که آمدند نقاط ضعف امّت اسلامی را پیدا کنند، آن نقاط ضعف را احیاناً تقویت کنند فضا را اینجوری کردند که برخی عزادار اباعبدالله الحسین بکُشند. همین الآن هنوز رسم هست در بسیاری از محیط‌های اهل‌سنت ایران و خارج از ایران که برای عزاداری اباعبدالله الحسین(ع) عزاداری می‌کنند. اینکه ما جشن میلاد پیامبر گرامی اسلام را از کردستان برنامه‌هایی را پخش بکنیم و عاشورا از همین کردستان از همین برادران اهل‌سنت که عزاداری برای امام حسین می‌گیرند پخش نکنیم خب این بی‌سلیقگی است. حتماً این کار را می‌کنند.

عزای اباعبدالله الحسین(ع) را در چنین شرایطی باید خیلی دقیق بهش نگاه کرد. شعارهای اباعبدالله الحسین، سخنرانی‌های اباعبدالله الحسین. تقریباً شما یک کلام در کلمات اباعبدالله الحسین پیدا نمی‌کنید که به حقائق و اعتقادات خاصّ شیعی بخواهد اشاره بکند. مکرّر می‌فرمودند که من فرزند دختر پیغمبر شما هستم یا نه؟ یک‌بار نفرمودند من امام سوم شما هستم.

آن‌وقت وظیفۀ من و شما امروز چیه دربارۀ عزاداری اباعبدالله الحسین؟ صدای عزاداری اباعبدالله الحسین را باید به گوش همه برسانیم. این مراسم ماست! این سخن درستی نیست که صرفاً این کار، کار ماست. از شما جوان‌های فهمیده و فرهیخته واقعاً تمنّا دارم، بخشی از عزاداری خودتان را، بخشی از فعالیت‌تان را برای اباعبدالله الحسین به گستراندن فرهنگ عزاداری و فکر عزاداری در میان همۀ مسلمانان اختصاص بدهید و اگر در میان همۀ مسلمانان هر کجا چنین عزاداری‌هایی هست پرچم‌های آنان را برافراشته‌تر کنید. به آن مجالس کمک کنید که ثوابش بیشتر از این است که بیایید توی مجلس مؤمنینی که همه هم‌عقیدۀ شما هستند. مگر می‌شود از اباعبدالله الحسین(ع) گذشت؟

بعد وقتی غیر از مسائل تاریخی به مبانی عزاداری مراجعه می‌کنیم، می‌بینیم که این سنّت پیامبر گرامی اسلام بود که برای شهید گریه کند، برای سیدالشهداء حمزه ناله بزند، به حدّی که در روایات نوشتند، در کتب اهل‌سنت آمده، که حضرت اینقدر ناله زد که حالت غش به او دست داد. اصلاً عزاداری مسئلۀ معقولی است، مرسوم بوده، سنّت بوده. حتی برای حمزۀ سیدالشهدا در کنار امواتشان گریه کنند.

خب از طرف دیگر وقتی که به ریشه‌های غیر دینی بخواهیم به یک نگاه تجربی نگاه بکنیم به عزاداری اباعبدالله الحسین. کلاه خودمان را قاضی کنیم. برون‌دینی نگاه بکنیم. از نظر علوم انسانی بیاییم این عزاداری را بررسی کنیم. من اجازه بدهید یک جمله از حضرت امام در این باره برای شما بخوانم. از این بُعد نگاه بکنیم. «اگر بُعد سیاسی اینها را...، یعنی این عزاداری‌ها را، اینها بفهمند همان غرب‌زده‌ها هم مجلس به‌پا می‌کنند و عزاداری می‌کنند؛ چنانچه ملّت را بخواهند و کشور خودشان را بخواهند.» اصلاً عزاداری را یک مقولۀ سیاسی مفید به حال جامعه می‌دانند که آثار سیاسی بسیار بالایی دارد. «اصلاً کسی سیاست بفهمد عزاداری را ترویج می‌کند.»

من به شما عرض بکنم حضرت امام دسته‌های عزاداری را بر آن به‌گونه‌ای تأکید می‌کنند که دسته‌های عزاداری تظاهرات سیاسی است، اینها باید باقی بماند، اینها به نفع ماست. در کلامی می‌فرماید به نفع ماست، امام حسین چه نیازی به عزاداری ما دارد؟ این به نفع ماست! تا آخر به نفع ماست. اینها حرف‌هایی نیستش که ما تا روز قیامت هی قال‌الصادق(ع) فدایش شوم بگوییم. یک قطره اشک «وَجَبَت لَهُ الجَنَّة». خودِ حضرت امام در یکی از کلمات دیگر می‌فرمایند که بیخود که اهل‌بیت بابت یک قطره اشک آن اجر باعظمت را نمی‌گذارد که. حتماً یک اسراری دارد. بروند این اسرار را ببینند.

خدا شاهد است غفلت از ابعاد دنیایی، نه معنوی، روحی به معنای آثار روانی‌ای که تو این دنیا برای ما دارد. غفلت از برکات عزاداری چیزی جز رذالت و خباثت نیست. مگر آدم می‌تواند چنین وقایع باعظمتی را ندیده بگیرد در حیات بشری؟ شونصد تا مقاله در موضوعات خیلی پیش پا افتاده تهیه کنند، در مقابل چنین عظمتی هیچ اتفاق خاصّی نیفتد؟ مگر می‌شود؟ هر روانشناس منصفی می‌آید دقیق مطالعه می‌کند.

آمده بود از یک دانشگاه خارجی می‌گفت، گفت به من گفتند گزارش سیر تا پیاز یک دهه اینها دقیقاً چه‌کار می‌کنند تو این ده روز با جزئیاتش بنویسید برای ما بیاورید. می‌گوید من گفتم خب اینها عزاداری می‌کنند. می‌گفت نه! عزاداری می‌کنند کافی نیست، ما باید با جزئیات مطالعه کنیم. دین و ایمان و معنویت و محبت نمی‌خواهد درک عظمت عزاداری و عظمت آثار آن.

از این دو بُعد که بگذریم به بُعد معنوی و اخلاقی می‌رسیم. دوستان محرم شروع شد. چه‌کاره هستید شما؟ ببینید، کارایی محرم می‌گویم گاهی از اوقات از ماه رمضان بالاتر است. دیگر این حداقلّی‌ترین کلامی بود که می‌توانستم بگویم تا مقدمه‌ای باشد برای این کلام مرحوم قاضی. می‌فرماید کسی بخواهد به مقام توحید برسد الّا و لابد راهی جز سیدالشهدا اباعبدالله الحسین ندارد.

ما هر چه ضعف اخلاقی داریم معلوم می‌شود این دهه را خوب برقرار نکردیم. جوان‌های عزادار برای اباعبدالله الحسین، این شما و این امام حسین. در طول سال از چی از خودت گله داری؟ چرا تو این دهه کم گذاشتی؟ سیدالشهدا دست کسی را نگیرد؟ این شاهراه راه را به روی کسی ببندد؟ آن انگیزۀ خودسازی، آن انگیزۀ طهارت نفس.

 شما بگویید با اباعبدالله الحسین یا اباعبدالله، من از این محرم از این لباس سیاه بیرون بیایم، بیرون بروم دیگر کسی من را تحویل نمی‌گیرد اگر آدم نشده باشم ها! احدی به من در این عالم نگاه نخواهد کرد. این از سر سفرۀ اباعبدالله الحسین گرسنه بلند شده، دست خالی بلند شد از درِ خانۀ امام حسین رفت. کرم امام حسین این را نگرفته!