پناهیان: ویژه/ چه کسی می‌تواند به سرعت و بدون طی مقدمات زیاد، به خدا و خوبان علاقه‌مند شود؟!

کسی که روحیۀ سخت‌کوشی داشته و از مادرش یاد گرفته چگونه در گرفتاری‌ها لبخند بزند./ بچه‌‌ای که در خانه‌ای بار آمده که مادر‌ش با مهربانی از بچه‌ها ادب، نظم و سخت‌کوشی انتظار دارند و از بچه‌ها کار می‌کشد!/ اشکال: مقدمۀ تقویت علاقه‌های خوب، تضعیف علاقه‌های بد است. پس چگونه آدم‌هایی-مثلا یک عرق‌خور- که به‌ظاهر مبارزه با هوا نکرده‌اند، یک‌دفعه علاقه‌های خوبشان تقویت می‌شود و عاشق اباعبدالله می‌شوند؟!/ بعضی وقت‌ها در زندگی یک عرق‌خور مردانگی‌هایی هست که می‌بینی در زندگی بچه‌مذهبی‌ها نیست. مثل مرحوم طیب. مبارزه با نفسش را جاهای دیگری کرده./ برای اینکه انسان از زندگی خسته نشود، چه کار باید بکند؟/ سومین ویژگی محبت خوب: 3. رو به افزایش باشد/ انسان با محبت ایستا، حوصله‌اش سر می‌رود

حجت الاسلام پناهیان:

مقدمه تقویت علاقه‌های خوب، تضعیف علاقه‌های بد است؛ زیرا علاقه‌های خوب، به‌صورت فطری در وجود ما هستند و اگر مقداری جلوی علاقه‌‌های بد را بگیریم، این علاقه‌ها خوب شروع به شکوفا شدن می‌کنند.

اما بعضی‌ها افراد نفوس مستعدی دارند، این‌ها نیازی نیست برای ورود به دور دوم یعنی تقویت علاقه‌های خوب، زمان زیادی را صرف کنند. عده‌ای دیگر این‌طور نیستند، آنان باید این‌قدر با هوس‌هایشان مقابله کنند تا کم‌کم علاقه به مناجات و اهل‌بیت(ع) پیدا کنند.

چه کسی می‌تواند به‌سرعت، بدون اینکه مقدمات زیادی را طی کند، علاقه‌مند به خدا و خوبان و خوبی شود؟ کسی که از قبل شخصیت و روحیه مبارزه با هوای نفس و روحیۀ سخت‌کوشی پیدا کرده، روحیه‌هایی که در آن تکبر و حسادت نیست. این به ریشه‌های تربیت خانوادگی برمی‌گردد. از مادرش یاد گرفته چگونه در گرفتاری‌ها لبخند بزند. البته آموزش‌وپرورش و فرهنگ جامعه هم مؤثرند.

بچه‌های که در خانه‌هایی بار می‌آیند که مادر‌ها با ترکیبی از مهربانی و وقار از بچه‌ها زیاد کار می‌کشند، و از بچه‌ها ادب، نظم و سخت‌کوشی انتظار دارند. چنین فرزندانی، پس از یک دورۀ کوتاه‌مدت مبارزه با هوی، جذب محبت عالی اباعبدالله(ع) می‌شوند.

اگرچه مبارزه با هوای نفس بر تقویت علاقه‌های خوب مقدم است، و اساساً شاید تقویت علاقه‌های خوب برای کسی که اهل مبارزه با هوا نیست معنا نداشته باشد، ولی برخی نفوس مستعدند که به‌سرعت به سمت علاقه‌های خوب بروند.

اشکال: شما می‌بینید آدم‌هایی که پیشینه خوبی ندارند، مثلاً غیرمحجبه، یا غیرمتدین یا عرق‌خور است، یک‌دفعه با نور عشق و محبت اباعبدالله روشن می‌شوند و در ولایت ثابت‌قدم و پایدار می‌شوند. بااینکه مبارزه هوای نفس نمی‌کردند ولی به‌سرعت به محبت اباعبدالله الحسین(ع) رسیدند؟

شما اگر به زندگی این افراد نگاه کنید می‌بیند که این‌ها رگ‌هایی از مردانگی و فتوت داشته‌اند. اهل رعایت آدابی بوده است. بعضی وقت‌ها در زندگی آن‌ها مردانگی‌هایی هست که می‌بینی در زندگی بچه مذهبی‌ها نیست. مثل امثال طیب‌ها که امام فرمود:«او نیازی به شفاعت من ندارد.»

اگر کسی از قبل، مبارزه کرده باشد، تا توصیف خوبی‌ها را بشنود، آدم می‌شود؛ خودتان را امتحان کنید، به این روش می‌گویند: «تلاوت»: «یَتْلُوا عَلَیْهِمْ آیاتِهِ» خداوند اول، قرآن را برای مؤمنان تلاوت می‌کند، چیزی یاد نمی‌دهد، خوشت آمد یا نه؟ اکثر آیات قرآن توصیفی‌اند تا استدلالی. بیشتر توصیف معاد است تا اثبات حقانیت معاد؛ هرکه آماده باشد، مطلب را می‌گیرد.

آدم‌های مستعد، وقتی پای رحل قرآن بنشینند دریافت‌های فوق‌العاده زیبایی پیدا می‌کنند، اصلاً یک‌دفعه‌ای دیدی قرآن متحولشان کرد./ پیامبر(ص) بعضی‌ها را با تلاوت درست می‌کرد، آن شخص یک آیه می‌شنید، دلش پر می‌زد. این روش را می‌شود گفت: «روش توصیف نه توصیه»

سومین ویژگی برای محبت این است که رو به افزایش باشد. محبتی که ایستا باشد حتی برای ما هم ماندگار نخواهد بود.

آیا در بهشت بعد از یک مدتی، حوصله‌ای ما سر نمی‌رود؟ خیلی سؤال عارفانه‌ای است و نشانۀ سلامت فطرت انسان است. زندگی بی‌مزه، زندگی است که محبت، در آن، روزبه‌روز، افزایش پیدا نکند. بی‌مزه‌تر آن زندگی است که روزی شوقی و محبتی در وجودش بوده است ولی الآن فقط خاطراتش را مرور می‌کند.