۹۶/۰۳/۲۷
یادداشت استاد پناهیان در آستانۀ آخرین شب قدر سال ۹۶
بسم الله الرحمن الرحیم
مرتبه‌ای از اخلاص، همین است که شب ۲۳ را تنها به قصد دعا برای فرج احیاء بگیریم. ذکر استغفار و دیگر حاجات عیبی ندارد، ولی وقتی برای احیاء از خانه خارج می‌شویم، یا وقتی بر سر سجاده قرار می‌گیریم، نیت اصلی خود را دعا برای فرج قرار دهیم. آنگاه تفاوت را احساس خواهیم کرد. حقیقت این است که ما به نبودن او عادت کرده‌ایم، چون دربارۀ عظمت فرج و فجایع غائب بودن او و محروم بودن جهان از حاکمیت او کمتر اندیشیده‌ایم. اشک ریختن برای تمنای فرج، نیاز به اندیشه دارد. اگر شب قدر نتوانیم به اوج اندیشه برای درک ضرورت ظهور برسیم، هیچگاه نخواهیم توانست. التماس دعا برای فرج.
علیرضا پناهیان-۲۲ رمضان ۹۶
مطالب مرتبط:
