باور کن تمنّای قلبی تو برای خدا مهم است!

قدم اول بعد از ایمان، خواستن و تمنای قلبی است/ چه‌کار کنم که ایمانم بالا برود؟ از خدا «بخواه!» هر کسی به مراتب عالی ایمان نرسیده، حتماً نخواسته است/ کسی که برای خواستن و تمنای دلش اثر و ارزشی قائل نیست، در واقع حیات برتر را باور نکرده است!

در ادامه بخش‌هایی از هشتمین روز سخنرانی حجت الاسلام علیرضا پناهیان در دانشگاه امام صادق(ع) با موضوع «مؤثرترین مفهوم در حیات بشر» را به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بیان معنوی می‌خوانید:

• اگر ایمان بیاوری که یک لذت برتر و یک حیات حقیقی در همین دنیا وجود دارد، اولاً از ممات(حیات حداقلی) تنفر پیدا می‌کنی و ثانیاً هوسِ آن حیات برتر به دلت می‌افتد و گاهی به‌خاطر دوری از آن حیات، دلت می‌گیرد، حسرتش را می‌خوری، آن را تمنا می‌کنی و در دوری‌اش اشک می‌ریزی. این مرحلۀ اولِ آن اتفاق خوب است. مرحلۀ بعدش این است که این تمنا را افزایش دهی.

• اگر جلوی ویترین نمایشگاه خودرو بایستی و دوست داشته باشی ماشین گران‌قیمتی بخری اما پول نداشته باشی، کسی برای این تمنا و خواستۀ تو ارزشی قائل نیست و به‌خاطرش به تو چیزی نمی‌دهد. بله؛ در این دنیا کسی به خواستۀ دل ما اهمیت نمی‌دهد، اما خدا برای خواستۀ دلِ ما خیلی ارزش قائل است. خودت را از این حصار دنیا رها کن و دل بکَن، تا ببینی خدا برای دلِ تو چقدر ارزش قائل است! 

• در حیات برتر، اگر بروی جلوی ویترین گران‌قیمت‌ترین حقایق عالم بایستی و نگاه کنی و دلت بخواهد، خدا که صاحبِ این مغازۀ بزرگ است، اگر ببیند واقعاً دلت می‌خواهد و تمنای آن را داری، به تو می‌دهد.

• برای رسیدن به ایمان برتر(مراتب عالی ایمان) اولین قدم این است که واقعاً «بخواهیم». قدرت روح انسان و قدرت تمنای قلبی انسان، در عالم از هرچیز دیگری بالاتر است؛ حتی قدرتش از عمل ما هم بالاتر است! منتها باید این تمنای قلبی را افزایش دهیم. کسی که فکر می‌کند نیتش اثر ندارد، در واقع مُرده است و آن حیات برتر را باور نکرده است!

• پیامبر(ص) می‌فرماید: «عَمَلُ البِرِّ کُلُّهُ نِصفُ العِبادَةِ وَ الدُّعاءُ نِصفٌ»(کنزالعمال/3137) کار خوب، نصف عبادت است و نصفش هم تمنا و خواستن است! این تمنا را، هم اولِ راه داشته باش و هم بعد از کار خوب و هم در ادامۀ راه. اما تمنا بستگی به این دارد که خودت را آدم حساب کنی و روی خودت حساب باز کنی!

• یکی از شرائط حضور در حیات برتر این است که لوازم این حیات را بشناسی. یکی از لوازم این حیات این است که خودت را آدم حساب کنی؛ خصوصاً برای خدا. باید باور کنی که نظر و خواسته و تمنای تو برای خدا مهم است. خدا دائماً از تو می‌پرسد: می‌خواهی بالاتر بیایی؟

• اعتماد به نفس داشته باش و بگو: «می‌روم از خدا می‌خواهم و خدا هم به خواستۀ من اهمیت می‌دهد» اولین شرطِ دعا همین اعتماد به نفس است. اگر اعتماد به نفس نداشته باشی، می‌گویی: «آخر من بروم چه بگویم؟ اصلاً کسی مرا آدم حساب نمی‌کند!» شرط دومِ دعا هم این است که به خدا اعتماد کنی.

• چه‌کار کنم که ایمانم بالا برود؟ از خدا «بخواه!» یعنی قدم اول بعد از ایمان «خواستن» است، باید «بخواهی» (البته یک‌مقدار هم باید خواستنی‌های دیگرت را کم کنی و عاشق چیزهای دیگر نباشی) هرکسی به نتیجه نرسیده، حتماً نخواسته است! اگر نخواهی؛ یا اعتماد به نفست نابود شده و قبول کرده‌ای که «مُرده‌ هستی!» یا اینکه به خدا سوءظن داری؛ که این از اولی بدتر است.

• حالا این «خواستن» را چگونه تقویتش کنیم؟ به شیرینیِ خواستن، یک‌مقدار غم اضافه کن؛ غمِ اینکه «چرا آن لذتِ لازم را نمی‌چشم؟ چرا از نمازم لذت نمی‌برم؟ من جا مانده‌ام؛ مبادا نرسم و بعداً حسرتش را بخورم....» این نوع غم و غصه، خیلی قشنگ است، به‌شرطی که در بغل خدا باشی، و اِلا طبیعتاً غم و غصه و حسرت، اعصاب‌خُردکن و افسرده‌کننده خواهد بود.

• قدم دوم-بعد از خواستن- «عمل و مجاهدت» است؛ عملی که یک‌مقدار هم برایت سخت باشد، خصوصاً کاری که یک‌مقدار مخالف دوست‌داشتنی‌هایت باشد. به‌خاطر خدا یک تلاشی انجام بده، خدا گاهی یک تلاش کوچک را از آدم قبول می‌کند؛ تلاشی که خلاف هوای نفس آدم باشد، گاهی یک ازخودگذشتگی، یک محبت به پدر و مادر، یک محبت به یک مظلوم، چقدر آدم را ارتقاء می‌دهد!

• پس، اول بخواه و تمنا کن، بعدش یک کار و تلاشی انجام بده! البته «خواستن» معنای کاملش این است که تمام تمنای وجودت را فقط همین قرار بدهی. «بخواه و فقط همین را بخواه! و بقیه خواسته‌هایت را دور بریز! و سعی کن همۀ کارهایت را به همین دلیل انجام بدهی»

• عملیات افزایش ایمان را باید تا دم مرگ انجام داد؛ این‌طوری است که آدم بیشتر لذت می‌برد. در روایات تأکید شده که ناقص‌الایمان وارد صحرای محشر نشوید! یعنی باید سعی کنیم ایمان‌مان را کامل کنیم. هر گناهی علامت یک نقص ایمان است. اگر در خودت گناهی دیدی، بگو: خدایا، «من ایمان کم دارم! نخواستی ایمانم را اضافه کنی؟!»