۹۷/۰۳/۱۳

شناسنامه:

• مکان: مسجد امام صادق(ع)
• زمان: 1397/03/3
• مناسبت: ماه مبارک رمضان
• صوت: اینجا
• گزارش تصویری: اینجا
• کلیپ صوتی: پیشنهاد دهید
• اینفوگرافیک: پیشنهاد دهید

در ادامه بخش‌هایی از نهمین شب سخنرانی حجت الاسلام علیرضا پناهیان در مسجد امام صادق(ع) با موضوع «چگونه مهربانی خدا را باور کنیم؟» را به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بیان معنوی می‌خوانید:

:diamond_shape_with_a_dot_inside:

• یکی از مشکلات رایج در زندگی انسان‌ها مشکل «قیاس به نفس» است؛ یعنی اینکه آدم دیگران را-از نظر احساسات، علایق و افکار و...- مانند خودش می‌پندارد. باید در دوران تعلیم و تربیت و در خانه، وقتی بچه‌ها را بار می‌آورند مشکل قیاس به نفس آنها را حل کنند.

• آدم‌ها وقتی دیگران را با خودشان مقایسه می‌کنند دچار اشتباهات فراوان می‌شوند؛ مثلاً اینکه یک آقا، همسرش را با خودش مقایسه کند و بگوید: «من نیازی به توجه‌کردن به جزئیات، ندارم، پس حتماً خانم من هم همین‌طور است!» آن‌وقت این آقا خودبه‌خود سردرفتار می‌شود.

• گاهی آقایان به‌خاطر قیاس به نفس، درمورد خانم‌ها دچار اشتباه می‌شوند و گاهی بالعکس. گاهی پدر و مادرها نسبت به بچه‌ها دچار قیاس به نفس می‌شوند و گاهی بالعکس.

• سعی کنیم تفاوت آدم‌ها را درک کنیم. امام صادق(ع) می‌فرماید: اگر بدانید که تفاوت‌ آدم‌ها -در خلقت- چقدر زیاد است احدی احدی را سرزنش نخواهد کرد (لَوْ عَلِمَ النَّاسُ کَیْفَ خَلَقَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى هَذَا الْخَلْقَ لَمْ یَلُمْ أَحَدٌ أَحَداً؛ کافی/2/44)

• یکی از موانع درک و باور رحمت خدا قیاس به نفس است؛ یعنی انسان می‌گوید: «چرا خدا باید مهربان باشد؟!» چون وقتی انسان خودش زیاد مهربان نبود نمی‌تواند مهربانی خدا را باور کند و نمی‌تواند عمق مهربانی خدا و سپس اولیاء خدا را باور کند. نمی‌تواند باور کند که همین الان امام زمان(ع) دارد برای او اشک می‌ریزد و دعا می‌کند! می‌گوید: «برای من گریه می‌کند؟! مگر من کی هستم؟!» فکر می‌کند امام‌زمان(ع) نسبت به او بی‌اعتناست! چون خودش این بی‌اعتنایی را نسبت به دیگران دارد.

• می‌‌گویند: «کافر همه را به کیش خود پندارد!» آدم‌هایی که قدم در وادیِ مهربانی نگذاشته‌اند، زیاد این درک را نسبت به خدا ندارند. برای اینکه مهربانی خدا و مهربانی اولیاء خدا را باور کنیم، باید چه‌کار کنیم؟ باید خودمان مهربان باشیم و رحم داشته باشیم. آن‌وقت نه‌تنها باور ما نسبت به مهربانی خدا افزایش پیدا می‌کند، بلکه واقعاً مهربانی خدا نسبت به ما افزایش پیدا می‌کند، چون فرموده‌اند: «ارْحَمْ تُرْحَمْ» (امالی‌صدوق/209) رحم کن تا به تو رحم کنند.

• اصلاً خدا بعضی‌ها را سرِ راه ما قرار می‌دهد و آنها خواسته یا ناخواسته به ما ضربه می‌زنند، برای اینکه ما آزمایش بشویم و مقدار رحم‌‌کردنِ ما مشخص بشود! شاید مهم‌ترین فلسفه‌اش همین است که معلوم شود آیا ما در مقابل این انسان خطاکار که به ما ضربه زده، رحم می‌کنیم یا نه؟

• صفت رحمانیت خدا باید یک‌مقدار در خودت تجلی پیدا کند، وقتی این صفت(رحمت و مهربانی) در تو تجلی پیدا کرد، باورت از رحمت خدا زیاد می‌شود، وقتی باورت از رحمت خدا زیاد شد، بهره‌برداری‌ات از رحمت خدا هم زیاد می‌شود.

• اگر می‌خواهیم رحمت خدا را باور کنیم و جزء مأیوسین نباشیم باید به هم رحم کنیم! خدا لعنت کند کسانی را که «حقوق بشر» را مهم‌تر از رحم‌کردن انسان‌ها به یکدیگر، برجسته می‌کنند و تبلیغش می‌کنند، اینها دنبال از بین‌بردن رحم بین آدم‌ها هستند!

• زن‌ و شوهر باید به هم رحم کنند چون از خطاهای همدیگر خبر دارند. اگر به هم رحم نکنند و فقط بخواهند باهم طبق ضوابط و قانون برخورد کنند، دیگر چیزی باقی نمی‌ماند!

• طبق روایت، اگر کسی آمد سر راهت و یک حاجتی از تو خواست، این خودش رحمت خداست، دست رد به سینه‌اش نزن (مَنْ أَتَاهُ أَخُوهُ الْمُؤْمِنُ فِی حَاجَةٍ فَإِنَّمَا هِیَ رَحْمَةٌ مِنَ اللَّهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى سَاقَهَا إِلَیْهِ؛ کافی/2/196)

• مگر ما بیشترین نیازمان به رحمت خدا نیست؟! حالا چطور باید این رحمت را به‌دست بیاوریم؟ ما انسان هستیم و انسان‌ها با کسب و اکتساب خودشان به همه‌چیز می‌رسند. راهش این است: «ارْحَمْ تُرْحَمْ» رحم کن تا به تو رحم کنند. یادمان باشد که فلسفۀ اشتباهات و فلسفۀ نیازهای ما به همدیگر این است که ما از خودمان رحم نشان بدهیم تا رحمت خدا را دریافت کنیم!

• اگر دیگران دربارۀ شما خطا می‌کنند، آنها را ببخشید. در آیه قرآن صریحاً می‌فرماید: اگر کسی دربارۀ شما خطا کرد ببخشید، مگر نمی‌خواهید خدا خطای شما را ببخشد؟ (وَ لْیَعْفُوا وَ لْیَصْفَحُوا أَ لا تُحِبُّونَ أَنْ یَغْفِرَ اللَّهُ لَکُم؛ نور/22) یکی از جلوه‌های رحمت خدا مغفرت است و این مغفرت(بخشش خطای دیگران) باید در زندگی شما پیش بیاید.

• لازمۀ درک رحمت الهی، رحمتی است که باید بین مؤمنین و بین افراد جامعه رواج پیدا کند. عدم اعتماد ما به رحمت خدا-که موجب می‌شود آدم قسی‌القلب شود و اخلاقِ بدی پیدا کند- خودش را در جامعۀ ما چطوری دارد نشان می‌دهد؟ به‌صورت یک بیماری عمومی و فزاینده؛ اینکه «آدم‌ها با مهربانی با هم برخورد نمی‌کنند»

• ما فرصت‌هایی را که برای رحم‌کردن و مهربانی به‌هم پیدا می‌کنیم، معمولاً از دست می‌دهیم و به‌سراغ قانون می‌رویم و می‌خواهیم قانون را جایگزین این رحمت کنیم. خیلی وقت‌ها واقعاً قانون، مزاحمِ رحمت است، آدم‌ها که نباید مدام به‌ سراغ قانون بروند!

• امام کاظم‌(ع) می‌فرماید: «إِنَّ أَهْلَ الْأَرْضِ لَمَرْحُومُونَ مَا تَحَابُّوا وَ...» (مشکات‌الانوار/52) مادامی که انسان‌ها باهمدیگر با محبت برخورد کنند مورد رحم و شفقت الهی قرار می‌گیرند(حتی اگر کافر باشند)

• شما هرجا رحم کنی یقین داشته باش که خدا به تو رحم می‌کند! ولی متأسفانه این یقینِ ما به رحمت خدا گاهی ضعیف است. لذا می‌توانی خدا را امتحان کنی! بگو: خدایا من اینجا رحم می‌کنم، ببینم با من چه‌کار می‌کنی؟!

<<جلسه قبل

جلسه بعد>>