ظهور، منتظرِ اینست که ما زندگی جمعیِ برآمده از تقوا و زندگی تشکیلاتیِ مبتنی بر فضایل اخلاقی داشته باشیم و خداپرستیمان را در روابط اجتماعی نزدیک به هم ببینیم! اگر راست میگوییم با هم کار کنیم، و بعد اگر برخی منافعِ بهدست آمده با استعدادهای تو، به جیب رفیقت رفت، و عیبهای رفیقت به حساب تو گذاشته شد، تازه کار از اینجا آغاز میشود. حالا ببینید آنهمه معنویت و تقوای فردی، اثر خودش را نشان میدهد یا نه؟
مسیر رشد ما باید به آنجا برسد که بتوانیم در روابط اجتماعی، امتحاناتمان را پس بدهیم. ولی ما فوقالعاده زرنگیم و برای اینکه گیرِ امتحانات اجتماعی سخت نیفتیم، با هم کار تشکیلاتی نمیکنیم، و ارتباطمان را در حد یک «سلام و علیک» نگه میداریم! هر کسی تنهایی در کارش موفق است! کار موفق جمعی بلد نیستیم.
گنهکارهای کوچه و بازار را مانع اصلی ظهور نبینید؛ مسألۀ اصلی ما مؤمنین هستیم! اما نه در زندگی فردی! اگر شما یک فرد باتقوا باشید که حتی یک گناه در خلوت نداشته باشید، حداکثر نمرۀ 10 از 20 میگیرید!

با این همه فوائد و برکات فردی و اجتماعی پیادهروی اربعین، عقل میگوید شرکت در اربعین واجب است
قرآن میفرماید: «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اصْبِرُوا وَ صابِرُوا وَ رابِطُوا» اول میفرماید تک تک صبر کنید، بعد میفرماید: «صابِرُوا رابِطُوا» یعنی با هم صبر کنید و همافزایی کنید. ما در اینجا گیر کردهایم؛ یعنی با همدیگر نمیتوانیم! هر کدام از ما «تکی» ممکن است برای خودمان بچههای خوبی باشیم، اما دستهجمعی نه!