دنیا جای خوبی است چون انسان عاشق می‌شود و جای بدی است چون جای عشق‌بازی نیست؛ تنها در آخرت است که می‌توان عشق جاودانه داشت. دنیا مانند مغازه‌ای است که انتخاب و خرید می‌کنی و آخرت خانۀ توست که خریدهایت را برایت می‌آورند و از آنها لذت می‌بری. لذت دنیا به مقدار چشیدن در مغازه است.
تنها راه تحمل رنج‌های دنیا و یا کم کردن بسیاری از آنها باور ملاقات خداست که می‌تواند لذتش را در همین دنیا به کام انسان بچشاند و حتی انسان را مشتاق و منتظر ملاقات خدا نماید. (اسْتَعِینُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ وَ إِنَّها لَکَبِیرَةٌ إِلاَّ عَلَى الْخاشِعِینَ الَّذِینَ یَظُنُّونَ أَنَّهُمْ مُلاقُوا رَبِّهِمْ)
اگر کسی به اصل ملاقات خدا شک داشته باشد و یا نتواند باور کند لذت‌بخش‌ترین لحظۀ حیات انسان ملاقات خداست، نمی‌تواند فلسفۀ نماز را عمیقاً درک کند باید ابتدا ببینیم ما برای چه آفریده شده‌ایم و نهایت حیات انسان به کجا می‌رسد؟
نماز به ما یادآوری می‌کند هدف از خلقت ملاقات خداست. ملاقاتی که لذت‌بخش‌ترین لحظات حیات انسان را تشکیل می‌دهد و تا ابد ذره‌ای از لذتش کم نمی‌شود و دائماً تازه‌تر و مست‌کننده‌تر می‌شود. سخت نیست بفهمیم لذت و هیجان ملاقات خدا از لذت تمام مخلوقاتش بیشتر است.
نخبگان جامعه اگر منسجم و متشکل نباشند طبیعتاْ در اختیار قدرت‌ها قرار خواهند گرفت و به آنها خدمت خواهند کرد و بخش اندکی از خدمات آنها به مردم خواهد رسید. ایجاد تشکیلات برای نخبگان بسیار سخت و شکننده است و به همین دلیل نجات جوامع بشری از ظلم قدرت‌طلب‌ها بسیار بعید به نظر می‌رسد.
زندگی تشکیلاتی مهمترین صفات بداخلاقی را از قلب انسان زائل می‌کند. حسادت و تکبر در رأس صفاتی هستند که با زندگی تشکیلاتی از بین می‌روند. تلاش برای درک دیگران و ایثار و صفت برتری هستند که تشکیلات آنها را تسهیل می‌کنند.
لازمۀ برقراری حکومت مهدوی رسیدن به رشد و عقلانیت زندگی جمعی است به گونه‌ای که بتوانند با زندگی جمعی، قدرتمند بشوند و به ادارۀ امور خود بپردازند. فعلاً بشریت دچار فریب شعارهای توخالی دموکراسی و ادعاهای پوچ آزادی و حقوق بشر است و اسیر وعده‌های قدرتمندان منافق و زورگوست.
حضور در یک تشکیلات مردمی خود نوعی ولایتمداری است؛ چون برتری رفقایت را پذیرفته‌ای و این مقدمه‌ای است برای پذیرفتن برتری ولیّ خدا. از طرف دیگر ولایتمداری نیز یعنی کسب آمادگی برای حضور در یک تشکیلات مردمی و پذیرفتن برتری دیگران بر خود. چون در ولایتمداری اصل برتری افراد بر یکدیگر را پذیرفته‌ای.
مهربانی در دو سطح قابل تعریف است: حداقلی و حداکثری، مهربانی حداقلی آن است که با دیگران مهربان باشیم بدون آنکه مستقیماً با آنها زندگی کنیم و تنها هنگام عبور از کنار دیگران مهربان باشیم. و مهربانی حداکثری آن است که با دیگران زندگی کنیم و منافعمان را با آنها به مشارکت بگذاریم، بدی‌هایشان را تحمل کنیم و مهربان باشیم.
نظام ولایی تنها راه تحقق حاکمیت مردم است، نقش ولایت مانند نقش داوری در زمین فوتبال است که بدون آن نمی‌توان یک بازی خوب ارائه کرد و بازیکنان بدون حضور و قدرت داور نمی‌توانند استعدادها و خلاقیت‌های خود را به نمایش بگذارند. تنها یک داوری قدرتمند است که امکان مسابقۀ آزاد و عادلانه را فراهم می‌کند.
