نماز، یادآور هدف خلقت
نماز یادآوری هدف خلقت است، هدفی که بیش از هر چیز آن را فراموش میکنیم. اگر هدف از خلقت را فراموش کنیم دیگر به یاد خدا بودن هم زیاد به دردمان نخواهد خورد. اگر از طریق هدف خلقت به یاد خدا بیفتیم بسیار مؤثرتر خواهد بود.
نماز یادآوری هدف خلقت است، هدفی که بیش از هر چیز آن را فراموش میکنیم. اگر هدف از خلقت را فراموش کنیم دیگر به یاد خدا بودن هم زیاد به دردمان نخواهد خورد. اگر از طریق هدف خلقت به یاد خدا بیفتیم بسیار مؤثرتر خواهد بود.
بزرگترین و پرهزینهترین معلم هر انسان، خطاهای اوست؛ کسی که نمیتواند خطای خود را بپذیرد، از این معلم محروم است و هرگز اصلاح نخواهد شد.
وقتی از اذیتهای دیگران زیادی ناراحت میشویم، این علامت ضعفها و اشکالات درونی ماست. آدم سالم، قوی است و از آزار دیگران زیاد بهم نمیریزد.
نگران نگاه خدا به خودت باش تا نگرانی از نگاه دیگران اسیرت نکند. مشکل خود را رسیدن به رضایت خدا قرار بده تا بسیاری از مشکلاتت برطرف شود.
اگر ارزش خدای خودت را درک کنی، اهمیتی به کم و زیاد دنیایت نخواهی داد. برای درک ارزش خدا باید قدم به قدم با عبادت مخلصانه به او نزدیک بشوی.
مهربانی، عطر گلستان مادری است و پدران هوای بهاری هستند. اگر هوا پاییزی باشد گلها شکفته نمیشوند ولی مادران باید سعی کنند گل همیشه بهار باشند.
آزارهایی که از دیگران میبینیم مهمترین فایدهاش باید این باشد که با لمس بدیهای دیگران، عیبها و نقصهای خودمان را بهتر بشناسیم و برطرف کنیم.
انسانها وجود بسیار عمیقی دارند ولی ما اکثراً به عمق وجود خود نمیرسیم. با تفکر میشود به اعماق خود پی برد و با تضرّع میشود از عمق جان خبر داد. خدا دوست دارد سخنانش را عمیقاً بشنوی و هرچه را از عمق جان خود بگویی، خواهد شنید. برای دسترسی به اعماق روح خود باید از امور سطحی فاصله گرفت.
کافی است دائماً از خدا تمنّای تقرب داشته باشیم، همین تمنّا زمینۀ تقرّب را فراهم خواهد کرد و توفیق انجام عبادت و طاعت را افزایش خواهد داد.
خدا برای اینکه تأثیر کلام اولیاء خودش را به بالاترین حد برساند، آنها را بسیار عاطفی و علاقمند به بندگان خود آفریده است. اگر ما به محبت اولیاء خدا به خودمان پی ببریم، دیگر از تنهایی بیرون خواهیم آمد و از قدرت روحی بالایی برخوردار خواهیم شد و وجودمان سرشار از عاطفه خواهد شد.