انسان‌ها وجود بسیار عمیقی دارند ولی ما اکثراً به عمق وجود خود نمی‌رسیم. با تفکر می‌شود به اعماق خود پی برد و با تضرّع می‌شود از عمق جان خبر داد. خدا دوست دارد سخنانش را عمیقاً بشنوی و هرچه را از عمق جان خود بگویی، خواهد شنید. برای دسترسی به اعماق روح خود باید از امور سطحی فاصله گرفت.
همنشینی با آدم‌های معنوی وجود انسان را سرشار از انرژی‌های مثبت می‌کند. انسان‌های با خدا اضطراب ندارند و دلگرم و سرگرم خدا هستند و آرامش می‌دهند.
کافی است دائماً از خدا تمنّای تقرب داشته باشیم، همین تمنّا زمینۀ تقرّب را فراهم خواهد کرد و توفیق انجام عبادت و طاعت را افزایش خواهد داد.
خدا برای اینکه تأثیر کلام اولیاء خودش را به بالاترین حد برساند، آنها را بسیار عاطفی و علاقمند به بندگان خود آفریده است. اگر ما به محبت اولیاء خدا به خودمان پی ببریم، دیگر از تنهایی بیرون خواهیم آمد و از قدرت روحی بالایی برخوردار خواهیم شد و وجودمان سرشار از عاطفه خواهد شد.
حداقل اثر نماز جدا شدن از دنیاست و حداکثر اثر آن اتصال به خداست. اثر حداقلی را خودش به ما می‌دهد مانند کودکی که او را به زور از اسباب‌بازی‌هایش جدا کنند، ولی حداکثر اثر آن به خود ما بستگی دارد که چقدر از آن اسباب‌بازی‌ها دل بکنیم. اگر تجربۀ اتصال به خدا را پیدا کنی، عاشق نماز می‌شوی.
اگر ما در هر امتحانی سربلند بیرون بیاییم، شاید دیگر آن امتحان تکرار نشود و سختی‌های آن به پایان برسد. باید غرض خدا از هر امتحانی را درک کنیم و به سمت تحقق آن حرکت کنیم تا دوران آن امتحان به پایان برسد. هر یک از دشواری‌های زندگی، رشدی را می‌خواهند که تا به آن نرسیم، رهایمان نمی‌کنند.
اگر بپذیریم آدم‌ها با هم متفاوتند، بسیاری از اختلافات سخت و شکننده برطرف خواهد شد. کسانی که این تفاوت‌ها را درک نکرده‌اند و یا آنها را نمی‌پذیرند همیشه در رابطه با دیگران مشکل خواهند داشت و دائماً دچار کینه و کدورت می‌شوند. پذیرش اختلاف بین آدم‌ها، سعۀ صدر را افزایش می‌دهد و آرامش می‌آورد.
خدا معشوقی است که یک لحظه غفلت عاشق از خود را بر نمی‌تابد. چون در نهایت حسن و زیبایی است و نمی‌خواهد عاشق خود را بی‌بهره از خود ببیند. چون عاشقِ عاشقی کردن بندگان خود است. چون اگر بندگانش عاشقی نکنند قساوت قلب پیدا خواهند کرد که منشأ همۀ بیماری‌هاست.
خدا اربابی است که بندۀ خود را رها نمی‌کند؛ اگر خطا کند او را اصلاح می‌کند و اگر خوبی کند او را شبیه خود قدرتمند خواهد ساخت. و آنقدر بندۀ خود را به خود نزدیک می‌کند تا بیشترین لذات عالم را از تقرب به او ببرد.
ایمان به خدا یعنی اینکه باور کنی فرمان‌های خدا تماماً دستوراتی هستند که اگر خدا و قیامتی هم نباشد، باز هم به نفع زندگی مادی ما هستند. چون این فوائد دستورات دین کمی از پیچیدگی برخوردارند، افراد بی‌عقل ضرورت آن را درک نمی‌کنند.
