افزایش علاقه به هر چیزی موجب گرم شدن رابطه با آن چیز و سرد شدن دیگر رابطه‌ها می‌شود، مگر آنکه آدم خودخواهی نباشی. آنگاه علاقه به هر چیزی موجب گرم شدن تمام رابطه ها خواهد شد. علاقه به خدا یک علاقه بسیار قوی و غیر خودخواهانه است که موجب می‌شود عاشق همه عالم بشوی.
کسانی که خیلی دوست دارند برای هدایت دیگران تلاش کنند و به سعادت آدم‌ها عشق بورزند، به‌جای اینکه بمیرند، شهید می‌شوند. این شهادت، آنها را صاحب قدرتی جاودانه و تأثیری گسترده برای کمک به انسان‌ها برای رسیدن به سعادت خواهد کرد. شهدا بهتر از فرشته‌ها، به کمک ما آدم‌های مردنی می‌شتابند.
بحث تنها بر سر ولایتمداری و ولایت‌نداری نیست. بلکه مسئلۀ مهمتر، میزان ولایتمداری است. برخی از مهمترین امتحانات الهی بخاطر تعیین میزان ولایتمداری جامعه و تقویت آن است. هرچه مقدار ولایتمداری جامعه و به ویژه خواص و نخبگان جامعه کاهش پیدا کند، شیطان بیشتر طمع می‌کند و بلاها بیشتر می‌شود.
تا برای ما جا نیفتد که بدون دین نمی‌توانیم دنیای خود را آباد کنیم، دائماً به خاطر دنیاگرایی فریب خواهیم خورد. اساساً لازمۀ دنیاگرایی دین‌گریزی نیست، بلکه برای رسیدن به دنیای آباد و آزاد، تنها دین است که برنامه دارد. مشکل دنیاگراها این است که فریب شیطان را می‌خورند و دین‌گریز می‌شوند.
نزدیک شدن به افراد موجب دریافت انرژی مثبت و منفی از آنهاست. وقتی کسی به ما توجه می‌کند گاهی از فاصله های زیاد روی ما تأثیر دارد. حالا ببینید تقرّب به خدا و نظر لطف او چقدر انرژی بخش خواهد بود و ما چقدر به این انرژی احتیاج داریم. کمی توجه کنیم لطف خدا را هنگام تقرب درک خواهیم کرد.
به نظر می‌رسد سرعت زمان ثابت نیست و به میزان غفلت ما بستگی دارد. کسی که ذاکر خدا و انسان باتوجهی است، زمان برای او کُند حرکت می‌کند و بابرکت می‌شود؛ کسی که از خدا غافل است زمان برای او باسرعت بیشتر عبور می‌کند، وقت‌هایش هرز می‌رود و فرصت استفاده از همان مقدار اندک را هم پیدا نمی‌کند.
اگر آدم منافع خود را دست خدا ببیند و ضررهای زندگی را در کنترل خدا بداند و بیش از آنکه نگاهش به دیگران باشد، تکیه‌گاهش خدا باشد، آرام خواهد بود و آزادانه رفتار خواهد کرد. اگر دیگران را بدون اذن خدا در زندگی خود موثر بدانی به سادگی عبد دیگران می‌شوی و بندگی خدا برایت سخت خواهد شد.
خدایى که انسان‌ها را به صورتِ غیرمحسوس کنترل مى‌کند و اجازه‌ى بسیارى از خلافکارى‌ها و جنایت‌ها را به افراد نمى‌دهد، همان خدا مى‌تواند به صورت غیرمحسوس انسان را به سوى خوبى‌ها ببرد و اجازه فاصله گرفتن از خودش را به آنها ندهد؛ خدا اگر کسى را دوست داشته باشد، او را به سوى خود مى‌کشاند.
اگر باور کنیم آنچه برای ما رخ می‌دهد یک امتحان گذراست نه چیزی فراتر از آن، مانند ماشینی که با آن امتحان رانندگی می‌دهیم یا لباسی که بازیگر در آن نقش بازی می‌کند، دیگر با کم و بیش زندگی راحت‌تر برخورد خواهیم کرد. بازیگران وقتی نقشی را می‌پذیرند، تنها در اندیشۀ ایفای درست نقش خود هستند.
امان از وقتی که آدمی برای رفتار خودخواهانۀ خود توجیه حق‌طلبانه پیدا کند، آنگاه حق‌طلبانه از منفعت‌طلبی خود دفاع خواهد کرد. امان از وقتی که یک حق‌طلب صادق در کاری حق‌طلبانه به ظاهر منفعت شخصی هم داشته باشد و نتواند نیت صادقانۀ خود را ثابت کند، آنگاه دچار مظلومیت شدید خواهد شد.
