کلیپ‌های شما
خلوت نمی‌خواهی؟
کلیپ زیر که برگرفته از گفتارهای حجت الاسلام پناهیان با عنوان «سحرخیزان» است، توسط یکی از کاربران «بیان معنوی» برای سایت ایمیل شده است. نظرات و ارزیابی‌های شما می‌تواند برای سازندۀ کلیپ نقش مشوق و هدایتگری داشته باشد. (ارسال کنندۀ کلیپ ترجیج داده نامشان برده نشود.)
مدت: 8دقیقه | دریافت با کیفیت پایین (1.83 مگابایت)
متن کلیپ:
چرا بعد از از خواب بیدار شدن نیمه شب و سحر که اوج خستگی و عمق خواب انسان هست، خدا آن‌وقت را برای عبادت خودش انتخاب کرده؟ نمی‌شد ماها روز وقتی که برایمان یک صحبت معنوی خوبی کردند، بعد از یک سخنرانی در جمع مؤمنین، بنشینیم راحت آنجا گریۀ‌مان می‌آید آنجا بنشینیم با خدا صحبت بکنیم؟
آدم نیمه‌شب از خواب بیدار می‌شود چه‌جور حال عبادت داشته باشد؟ حال معمولی‌ای که آدم توی روز برای عبادت دارد نصف‌شب‌ها ندارد. اما خداوند متعال نصف‌شب را برای مناجات قرار داده. من از سحر که بگذرم اصلاً آیا ما نیاز داریم به خدا؟ به اینکه با خدا مناجات بکنیم؟ مناجات یعنی درِ گوشی صحبت‌کردن. ما وقتی که همین‌جوری صدا هم بزنیم خدا را با صدای بلند دیگران هم بشنوند اشکالی ندارد حاجات‌مان را مطرح بکنیم، احساس نیاز برای نجوا نکنیم این ایرادی دارد؟
سخن عجیبی است. می‌فرماید آیا هر محبّی خلوت با حبیب خودش را نیاز ندارد؟ ما اصلاً تا حالا به خلوت‌کردن با خدا، به این احساس نیاز رسیدیم؟ یا فرقی نمی‌کند ما همین حرف‌مان را در جمع ده هزار نفره هم می‌توانیم بزنیم با خدا؟ ما اهل نیمه شب نیستیم. چرا؟ چون داغی در سینۀ ما آنقدر اثر نگذاشته که تا از خواب برخاستیم آه سینه‌سوز بکشیم و تازه انگار سر زخم باز شده و عقدۀ دل می‌خواهیم باز بکنیم ناله بزنیم «إلهی لا تؤدّبنی بعقوبتک».
خوشا با سعادت کسی که نیمه شب از خواب که بیدار شد اشک در چشمانش حلقه بزند با بغض به نزدیکی مکان وضو برود، آنجا وقتی آب می‌ریزد به صورت خودش اشکش با آب وضویش آمیخته بشود. هنوز به سرِ سجادۀ عبادت و نماز نرسیده اشکش جاری بشود و الله اکبر را با بغض ادا بکند. و تازه نگه بدارد بغض خودش را که در قنوت نماز و سجدۀ آخر و سجدۀ پس از نماز درِ خانۀ خداوند متعال ناله بزنی.
بله، نیمه‌شب‌ها بلند شدن درِ خانۀ خداوند متعال مناجات کردن دل پر می‌خواهد. حالا ما اگر دل پر نداشتیم غصۀ نداشتن را که می‌توانیم داشته باشیم. ما کسی را دعوت به غصه نمی‌کنیم. نمی‌گوییم خیلی خوب است آدم غصه‌دار باشد. نه، کی گفته یک همچین حرفی را. تو اگر از غصه خوشت نمی‌آید «آسوده شو جانی مکن»، برو از غصه‌ها کناره بگیر راحت با نشاط زندگی کن.
داریم دربارۀ آنهایی حرف می‌زدیم که نشاط‌شان بسته به این غصه‌هایی است که درِ خانۀ خدا می‌برند. می‌دانند او مهربانی است که اگر کسی با غصه درِ خانۀ او برود، او به جبران غصه‌های دل بندۀ خود اقدام خواهد کرد و این جبران زیباترین جبرانی است که کسی شبیه‌اش را هم حتی نمی‌تواند درک بکند، جز آن کودکانی که با غصه می‌روند در دامن مادر، می‌آیند خودشان را به گریه کردن می‌اندازند و خیلی صمیمانه از مادر خودشان تقاضا می‌کنند زخم کوچکی که بر دستانش خورده این زخم را با نوازش مهربان خدوش جبران بکند. دیدید بچه‌ها گاهی اصلاً حالت نزار به خودشان می‌گیرند پیش مادر و پدر خودشان که این محبت را بچشند. ما اصلاً از غم صحبت نمی‌کنیم وقتی که داریم می‌گوییم غصه‌هایی که در دل پر شده باشد درِ خانۀ خداوند متعال می‌رود. بعید است کسی به این اشتباه بیفتد.
نیمه شب را گذاشتند برای دل پر غصه. کِی دل خودت را به جای پر کردن از غیر، خالی از اغیار می‌کنی و کم‌کم غم او را در دل خودت ایجاد می‌کنی؟ آدم مدتی اول‌ها درِ خانۀ خدا از دست خودش ناراحت است. بعد از یک مدتی این ناراحتی تبدیل به غم می‌شود. یک مدتی این‌جوری زندگی می‌کند که غم گاهی سراغش می‌آید گاهی سراغش نمی‌آید. کم‌کم این غم دائمی می‌شود، کار را به آه می‌کشد. غم کارش را به اشک خواهد کشید. به غصه‌هایی که پر از بغض گریه خواهد بود. تشدید که شد، نیمه‌شب می‌تواند از خواب این غصه بیدار بکند.
یا چرا من از غم صحبت می‌کنم؟ شادی‌هایی که درِ خانۀ خداوند متعال داریم. نیمه‌شب یک مهمانی بیاید درِ خانۀ ما در بزند ما چگونه به استقبال او خواهیم رفت؟ بعضی وقت‌ها به زور یک آبی به صورت خودمان می‌زنیم صدایمان زود تغییر نمی‌کند. بعضی وقت‌ها اینقدر سریع پرنشاط می‌شویم، اینقدر سریع قرّة العینِ ما خواهد بود قدوم آن مهمان که چشم‌هایمان باز می‌شود نیازی به آب زدن به صورت نداریم، با نشاط آب به صورت خودمان می‌زنیم، از شادی نیمه شب تبدیل به اول صبح پس از یک استراحت طولانی خواهد شد.
این خداست که نیمه‌شب‌ها در سحرهای ماه رمضان به واسطۀ همین سحری‌خوردن درِ خانۀ ما را زده، ما را بیدار کرده و به عنوان یک مهمان وارد خانۀ ما شده. اگر با او به مناجات نمی‌نشینیم و غصه‌های دلمان را با او در میان نمی‌گذاریم حداقل کنار سفرۀ نعمت سحری او با نشاط بنشینیم. خوشحال باشیم از اینکه این خدا وارد خانۀ ما شده است. این حالت خدایی، این لحظۀ خدایی وارد خانۀ ما شده است. به میزان این نشاط ما خدا را تحویل می‌گیریم. کاری نکنیم که خدا برگردد به بنده‌اش بفرماید که بندۀ من تو چقدر از دیدن من بیزار هستی؟ کاری نکنیم خداوند متعال از دست ما ناراحت بشود، چون می‌بیند ما زیاد با رؤیت لحظات حضور در محضر او خوشحال نشدیم به نشاط نیامدیم. گاهی از اوقات خوشحالی و نشاط عمیق قلبی کنار سفرۀ سحری از برخی مناجات‌ها ممکن است اجرش و لذت معنوی‌اش بالاتر باشد.
بگوییم خدایا ما خوشحالیم که بیداریم و در محضر تو هستیم. و از این خوشحالی بر پوست خودمان نمی‌گنجیم. ان‌شاءالله بشود شبی هم غصه‌هایمان را با تو مطرح بکنیم. ما که غصه‌های فراوان داریم، ما که غم‌های فراوان داریم اما قلب‌مان محجوب است. «إلهی قلبی محجوب و نفسی معیوب». والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته.
* کلیپ‌های رسیده از طریق ایمیل bayanmanavi@gmail.com پس از بررسی در واحد چندرسانه‌ای بیان معنوی، منتشر می‌شود. انتشار آثار رسیده، در راستای تشویق و هم افزایی تلاش‌ها برای نشر مطالب معنوی صورت می‌گیرد.
مطالب مرتبط:
