وقتی نمی‌دانی کجا هستی قبله را پیدا کن و دو رکعت نماز بخوان. وقتی نمی‌دانی به کجا می‌روی، وقتی خودت را گم کرده‌ای، وقتی خودت را از دست داده‌ای، وقتی نمی‌توانی با خودت کنار بیایی بر سر سجاده بایست و نمازت را با دقت بخوان از خود فارغ شو تا به خودت بیایی.
نماز از ما کمی وقت می‌گیرد تا به ما برکت در وقت بدهد. نماز کمی از ما خواب می‌گیرد تا بیداری بدهد. نماز از ما کمی توجه می‌طلبد تا به ما قدرت بسیار بدهد. نماز از ما کمی حوصله می‌خواهد تا به ما اشتیاق فراوان بدهد.
نماز مؤدبانه، در خانۀ با عظمت خدا ایستادن است تا به مرور قلبمان نرم و نورانی بشود؛ تا به مرور به خدا نزدیک‌تر بشویم و بتوانیم به او معرفت پیدا کنیم. صبر بر سر سجادۀ نماز ما را به خشوع می‌رساند.
آیا با توجه به تحمل این همه مشکلات ارزش آن را دارد که به دنیا بیاییم؟ تنها پاسخ مناسب این سؤال اندیشیدن دربارۀ شکوه و زیبایی و لذت ملاقات خداست.
«یا أَیُّهَا الْإِنْسانُ إِنَّکَ کادِحٌ إِلى رَبِّکَ کَدْحاً فَمُلاقِیهِ»
رمضان، ماه امید برای ظهور/ ج3
