۹۷/۰۴/۰۲

چگونه مهربانی خدا را باور کنیم؟/ ج21

چرا دستورات خدا را با کراهت انجام می‌دهیم نه با رغبت؟چون باور نداریم که دستورات خدا از سرِ محبت است

شناسنامه:

• مکان: مسجد امام صادق(ع)
• زمان: 1397/03/17
• مناسبت: ماه مبارک رمضان
• صوت: اینجا
• گزارش تصویری: اینجا
• کلیپ صوتی: پیشنهاد دهید
• اینفوگرافیک: پیشنهاد دهید

در ادامه بخش‌هایی از بیست و یکمین شب سخنرانی حجت الاسلام علیرضا پناهیان در مسجد امام صادق(ع) با موضوع «چگونه مهربانی خدا را باور کنیم؟» را به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بیان معنوی می‌خوانید:

• چرا خیلی از اوقات عبادات ما آن نتیجۀ لازم را نمی‌دهد و آن معنویت و تقربی که انتظار داریم، در اثر عبادت برایمان پدید نمی‌آید؟ خیلی از اوقات دلیلش این است که این عبادات مقبول پروردگار قرار نمی‌گیرد. اما چرا خدا برای قبولی عمل، سخت‌گیری می‌کند؟

• شاید مهم‌ترین دلیل اینکه خیلی از اعمال ما قبول نمی‌شود و آن اثر لازم را ندارد، این باشد که ما از موضع درستی بندگی نمی‌کنیم و در عبادت «حالت اجبار و کراهت» داریم. خدا از این کراهت بدش می‌آید و می‌فرماید: من که رابطه‌ام با تو از سر محبت است، پس چرا تو این‌جوری با من رفتار می‌کنی؟!

• قرآن در سورۀ محمد(ص) دربارۀ کافران می‌فرماید: «وَ الَّذِینَ کَفَرُواْ فَتَعْسًا لهَُّمْ وَ أَضَلَّ أَعْمَالَهُمْ* ذَالِکَ بِأَنَّهُمْ کَرِهُواْ مَا أَنزَلَ اللَّهُ» (محمد/8و9) مرگ بر آنان باد، خدا اعمالشان را تباه کرد؛ چون از دستورهای خدا خوش‌شان نمی‌آید!

• اگر ما درک نکنیم که همۀ کارها و دستورات خدا از سر محبت است، طبیعتاً دستوراتش را با سختی و کراهت انجام می‌دهیم، گاهی هم خدا اجازه نمی‌دهد عبادت کنیم! چون کسی که با سختی و اکراه، عبادت می‌کند، سرِ خدا منت می‌گذارد و مغرور و طلبکار و فاسد می‌شود. در روایت می‌فرماید: خدا از نگرانی اینکه مبادا بنده‌اش دچار عجب بشود، توفیق عمل به او نمی‌دهد (إِنَّ مِنْ عِبَادِیَ الْمُؤْمِنِینَ لَمَنْ یَسْأَلُنِی الشَّیْءَ مِنْ طَاعَتِی فَأَصْرِفُهُ عَنْهُ مَخَافَةَ الْإِعْجَاب؛ عده‌الداعی/237) اگر خودش را گنهکار بداند بهتر از این است که دچار عجب شود.

• ولی مشکلات ما به همین‌جا ختم نمی‌شوند! خدا از کسی که به مهربانی او بی‌اعتنا باشد بدش می‌آید! طبیعتاً باید فاصلۀ خودمان را با دریافت و درک مهربانی خدا ببینیم و این فاصله را کم کنیم! برویم پیشِ خودش و بخواهیم شفا‌یمان بدهد، بگوییم: خدایا! مشکل ما این است که به مهربانی تو ایمان نیاورده‌ایم! به رحمت تو معرفت نداریم و به آن توجه نداریم و از آن بهره‌برداری نمی‌کنیم!

• خدا خیلی غضب‌ناک می‌شود وقتی بندگانش به مهربانی او بی‌اعتنا باشند. بعضی‌ها نه مهربانی خدا را تمنا می‌کنند، نه از آن خوشحال می‌شوند؛ مثل میّت می‌مانند! خدا می‌فرماید: بخوانید مرا تا اجابت کنم شما را «ادْعُونی أَسْتَجِبْ لَکُم» (غافر/60) این یک جلوۀ مهربانی خداست، اما بلافاصله در همین آیه می‌فرماید: «إِنَّ الَّذینَ یَسْتَکْبِرُونَ عَنْ عِبادَتی سَیَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ داخِرینَ» کسانی که از دعاکردن تکبر می‌ورزند، آنها را با خواری به جهنم می‌برم! یعنی خدا اسمِ «دعانکردن» را می‌گذارد «استکبار از عبادت»! می‌فرماید: من این افراد متکبر را با صورت می‌کشم و به جهنم می‌برم.

• خدایا! همۀ زندگی‌ام بی‌اعتنایی به مهربانی توست، علت تمام نگرانی‌هایم، افسردگی‌هایم و دلبستگی‌هایم به غیرِتو، بی‌اعتنایی به مهربانی توست! من اطمینان ندارم به اینکه تو مهربان هستی و روزیِ مرا می‌دهی! کار می‌کنم برای اینکه گرسنه نمانم، نه برای اینکه از من خوشت بیاید. اگر با دیگران دعوا می‌کنم و اگر حسودی می‌کنم، به‌دلیل بی‌ایمانی به مهربانی توست، فکر می‌کنم که سهم من را دیگران می‌خورد! اگر احساس کمبود محبت می‌کنم، اگر احساس تنهایی می‌کنم به‌خاطر بی‌ایمان به مهربانی توست! می‌روم دنبال سرگرمی‌های بیخود، چون از مهربانی تو لذت نمی‌برم! کسی که احساس نکند یک «مهربان» پشت سرش هست، خیلی آدم بدی می‌شود! لابد من هم به مهربانی تو ایمان ندارم و الا بچۀ خوبی می‌شدم!

• موسی(ع) کنار نیل ایستاده بود و فرعون فریاد می‌زد «یا موسی...» موسی(ع) اعتنا نکرد تا او غرق شد. خدا به موسی(ع) فرمود: این‌همه که تو را صدا زد، اگر مرا صدا زده بود و به خودم پناه می‌برد، جوابش را می‌دادم، تو به فریادش نرسیدی چون تو او را خلق نکرده‌ای ولی من خالقش هستم (أَغْرَقَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فِرْعَوْنَ وَ هِیَ أَنَّهُ اسْتَغَاثَ بِمُوسَى لَمَّا أَدْرَکَهُ الْغَرَقُ وَ لَمْ یَسْتَغِثْ بِاللَّهِ فَأَوْحَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَیْهِ یَا مُوسَى لَمْ تُغِثْ فِرْعَوْنَ لِأَنَّکَ لَمْ تَخْلُقْهُ وَ لَوِ اسْتَغَاثَ بِی لَأَغَثْتُه؛ عیون‌اخبار‌‌الرضا(ع) /2/78)

<<جلسه قبل

جلسه بعد>>