سکوت خدا و اینکه پشت پردۀ غیب ناظر ماست و عکسالعملهای سریع و صریح به رفتارهای خوب و بد ما نشان نمیدهد موجب میشود مهربانی او را درک نکنیم و رحمت او برای ما ملموس نباشد. برای باور مهربانی خدا باید به تفکر پرداخت؛ مثلاً تفکر دربارۀ اینکه همۀ جهان را برای ما آفریده است.
مهربانی در دو سطح قابل تعریف است: حداقلی و حداکثری، مهربانی حداقلی آن است که با دیگران مهربان باشیم بدون آنکه مستقیماً با آنها زندگی کنیم و تنها هنگام عبور از کنار دیگران مهربان باشیم. و مهربانی حداکثری آن است که با دیگران زندگی کنیم و منافعمان را با آنها به مشارکت بگذاریم، بدیهایشان را تحمل کنیم و مهربان باشیم.