۹۷/۰۳/۱۳ چاپ ایمیل و پی دی اف
چگونه مهربانی خدا را باور کنیم؟/ ج11 - قسمت دوم

لذت‌بردن از خوبیِ خودت؛ مانع لذت‌بردن از مهربانی خداست!

شناسنامه:

بعضی‌ها هستند که از خودِ «رحمت خدا» لذت می‌برند؛ نه اینکه صرفاً از منافع رحمت خدا استفاده کنند/ جدا از منافع دنیایی و آثار آخرتی و معنویِ مهربانی خدا، خودِ رحمت و مهربانی خدا گرم‌کننده و لذت‌بخش است/ یکی از موانع لذت‌بردن از مهربانی خدا این است که می‌خواهیم از خوب‌بودن خودمان لذت ببریم؛ این یعنی عُجب!/ خیلی‌وقت‌ها عدم توفیق ما در کارهای خوب، به‌خاطر نگرانی خداست از اینکه مبادا دچار عُجب و غرور بشویم

در ادامه بخش‌هایی از یازدهمین شب سخنرانی حجت الاسلام علیرضا پناهیان در مسجد امام صادق(ع) با موضوع «چگونه مهربانی خدا را باور کنیم؟» را به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بیان معنوی می‌خوانید:

  • رحمت و لطف خدا در دسترس ما هست، خدا هم مشتاق است به ما مهربانی کند، اما چرا از مهربانی خدا زیاد استفاده نمی‌کنیم؟ ما دو ایراد اساسی داریم؛ یکی اینکه از منافعِ رحمت خدا کم بهره می‌بریم. دیگر اینکه از خودِ رحمت و مهربانی خدا هم لذت نمی‌بریم؛ یعنی جدا از منافع دنیایی و آثار آخرتی و آثار معرفتی و معنویِ مهربانی خدا، خودِ رحمت و مهربانی خدا «گرم‌کننده» و لذت‌بخش است! کمااینکه یک کودک جدای از غذا، از محبت مادرش هم لذت می‌برد و محبت مادر برایش مهم است.
  • کودکان به یک عروسک دلگرم و سرگرم می‌شوند، از نگاه بزرگ‌ترها این دل‌خوشی‌ها کوچک و اندک است؛ ولی ما هم همین‌طور هستیم! باید دل‌خوشی‌های ما خیلی بزرگ‌تر و بهتر باشد! کاش سریالی بسازیم که دل‌خوشی قهرمان داستان به‌جای ازدواج، جلب مهربانی خدا و وصال حضرت حق باشد! دویست‌هزار شهید در این مملکت داشتیم، داستانشان از آشنایی و دوستی با خدا شروع شد و به عشقی منجر شد که برایش جان دادند.
  • بعضی‌ها هستند که اگر یک‌شب کم گریه‌شان بگیرد و با خدا کم عشق‌بازی کنند، دل‌شان می‌گیرد! اینها از خود رحمت لذت می‌برند، نه اینکه صرفاً از منافع رحمت استفاده کنند.
  • یکی از موانع لذت‌بردن از مهربانی خدا این است که می‌خواهیم از خوب‌بودن خودمان لذت ببریم! بعضی‌ها می‌گویند: «من هر کاری می‌کنم از خودم راضی نمی‌شوم!» اصلاً بنا نیست تو از خودت راضی بشوی؛ خدا باید از تو راضی بشود! دنبال راضی‌شدن از خودت نباش، خدا اوضاع تو را درست می‌کند.
  • بسیاری از به‌هم ریختگی‌های ما در دنیا به‌خاطر نگرانی خداست از اینکه مبادا دچار عُجب و غرور بشویم. می‌فرماید: به بنده‌ام توفیق نمی‌دهم تا مبادا مغرور بشود. اگر مغرور نشویم رحمت خدا نازل می‌شود و لذتش را می‌بریم.
  • حضرت امام(ره) در فصل ریا و عُجب از کتاب چهل‌حدیث می‌فرماید: مگر می‌شود کسی آدم خوبی بشود و دچار عُجب نشود؟ همان خوب‌بودنش سنگ راهش می‌شود. یک‌ذره که حق‌به‌جانب می‌شویم دیگر خدا هم حریف ما نیست!
  • مرحوم شاه‌آبادی-استاد عرفان امام(ره)- تعبیری دارند که سنگین و هولناک است: «غرور طرفداری از حق!» یعنی وقتی حق با ما باشد، معمولاً ما را غرور می‌گیرد. در مقابل لج‌بازی اهل باطل غرور طرفداری از حق قرار دارد که هر دو بد است.
  • معمولاً دنبال این هستیم که از خوب‌بودنِ خودمان لذت ببریم و متأسفانه گاهی هم این لذت را می‌بریم که خیلی لذت حرامی است! علامت حماقت همین است که آدم از خودش راضی باشد. وقتی آدم از خودش راضی می‌شود، طبیعتاً یک لذتی دارد. چه‌کار باید کرد؟ اعتماد بنفس نداشته باش(به خوبی‌های خودت تکیه نکن)؛ اعتماد به خدا داشته باش! که البته این سخت است و در زندگی‌های عادی قابل گنجاندن نیست.
  • بهتر است خیال خودمان آسوده باشد یا اینکه خدا از ما راضی باشد؟ چرا گاهی می‌خواهیم روی پای خودمان بایستیم؟ خانه را می‌خواهی مال خودت باشد، کار را می‌خواهی مال خودت باشد، اگر بشود می‌خواهی از خدا هم مستقل باشی! چرا تصور غلطی از زندگی داریم؟
  • تمنای رحمت حضرت حق یک «روحیۀ خاص» می‌خواهد. اگر خدا به ما نگاه نکند و مهربانی نکند، بدبخت می‌شویم. باید خیلی رحمت خدا را گدایی کنیم. اگر گدایی‌ات نیامد بنشین سر سجاده فکر کن. باز هم اگر گدایی‌ات نیامد بنشین خودت را مذمت کن، بگو: ای نفس بی‌ظرفیت، خاک بر سرت! از وضعی که داری بگو «الهی العفو»، شاید نجات پیدا کردی.
  • خیلی از ‌مذهبی‌ها تصورشان این است که «بچۀ خوبی باش تا نیاز نباشد این‌قدر درِ خانۀ خدا ناله بزنی!» اگر کسی خودش را تربیت نکند به‌طور طبیعی به اینجا می‌رسد.
  • خدا توفیق‌های بزرگ را به کسی می‌دهد که دچار غرور نمی‌شود؛ مانند حضرت خدیجه. خدا از این بانوی بزرگوار قبول کرد و او این توفیق باعظمت را پیدا کرد که به دین خدا و رسول خدا(ص) خدمت کند. حتماً یکی از ویژگی‌های حضرت خدیجه این است که تمام دارایی‌اش را داد ولی یک‌ذره احساس نکرد قدمی برداشته است، و اِلا خدا این توفیق را به ایشان نمی‌داد. آدم ثروتمند باشد، همۀ هستی خودش را در راه خدا بدهد اما یک‌ذره هم خودش را نگیرد! آن‌وقت می‌شود خدیجۀ کبری(س) با این عظمت

<<جلسه قبل

جلسه بعد>>

نظرات

ارسال نظر

لطفا قبل از ارسال نظر اینجا را مطالعه کنید

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
تجدید کد امنیتی
دسترسی سریع سخنرانی ها تنها مسیر استاد پناهیان ادبستان استاد پناهیان درسنامۀ تاریخ تحلیلی اسلام کلیپ تصویری استاد پناهیان کلیپ صوتی استاد پناهیان پرونده های ویژه حمایت مالی بیان معنوی پناهیان

آخرین مطالب

آخرین نظرات

بیان ها راهکار راهبرد آینده نگری سخنرانی گفتگو خاطرات روضه ها مثال ها مناجات عبارات کوتاه اشعار استاد پناهیان قطعه ها یادداشت کتابخانه تالیفات مقالات سیر مطالعاتی معرفی کتاب مستندات محصولات اینفوگرافیک عکس کلیپ تصویری کلیپ صوتی موضوعی فهرست ها صوتی نوبت شما پرسش و پاسخ بیایید از تجربه... نظرات شما سخنان تاثیرگذار همکاری با ما جهت اطلاع تقویم برنامه ها اخبار مورد اشاره اخبار ما سوالات متداول اخبار پیامکی درباره ما درباره استاد ولایت و مهدویت تعلیم و تربیت اخلاق و معنویت هنر و رسانه فرهنگی سیاسی تحلیل تاریخ خانواده چندرسانه ای تصویری نقشه سایت بیان معنوی بپرسید... پاسخ دهید...