اولین مواجهۀ انسان با دین، از درگیری با زندگی شروع می‌شود./ معمولاً کسانی که از «زندگی» به دین می‌رسند- نه از گرایش‌های انسان شناسانه یا خداشناسانه- خیلی خوب به «برنامۀ دین» مقید هستند./ تازه مسلمان‌های غربی، اکثراً از طریق «درگیری با زندگی» وارد دین می‌شوند؛ ما هم اگر دینداری خود را از همین «کف» شروع کنیم، ضرر نمی‌کنیم...
ارزشمندی علم و رفتار، به قلب و انگیزه بستگی دارد...
در جریان تربیت معنوی، انسان‌ها اول باید خودشان را بسازند بعداً بروند سراغ جامعه یا عکس آن؟
هر چه پایگاه و جایگاه پدر در خانواده‌ها و جامعه ما تقویت شود، در واقع پایگاه ولایت مستحکم خواهد شد و مردم از نظر روانی و ذهنی، آمادگی پذیرش ولایتشان، بالاتر می‌رود.
یکی از تفاوت‌های اساسی بین محبّت مادر و پدر اینست که چون محبّت مادر به سهولت ابراز می‌شود، به شهرت رسیده. اما محبّت پدر چون معمولاً به سهولت ابراز نمی‌شود، آن شهرت را ندارد. اگر ما این محبّت پدر به فرزند را، قدرشناسی کردیم، تازه فرمایش پیامبر(ص) که فرمود: «من و علی پدران این امّت هستیم» درک خواهد شد...
اغلب متدینین، بدترین گناه را لذت بردن از یک گناه(جنسی) می‌دانند. پاسخ جالب امام صادق(ع) به تعجب یک دیندار از کمتر بودن گناه جنسی نسبت به نماز نخواندن!
در روایت می‌فرماید: «از ما اهل بیت(ع) نیست کسی که هر روز خودش را محاسبه نکند؛ لَیْسَ مِنَّا مَنْ لَمْ یُحَاسِبْ نَفْسَهُ فِی کُلِّ یَوْمٍ»(کافی/2/453) این محاسبۀ نفس، کارِ هر روزه است؛ اما بعضی‌ها سالی یک‌بار هم انجامش نمی‌دهند!
در روایت می‌فرماید: خدا به پنج چیز دستور داده است؛ نماز، زکات و روزه و حج و ولایت ولیکن هیچکدام مانند ولایت مورد تأکید قرار نگرفته است.
