یکی از وجوه معنویتِ نوروز این است که در پایان هر سال، نفس خودمان را محاسبه کنیم. البته دستور محاسبۀ نفس به‌طور روزانه باید انجام شود، اما حداقلش این است که سالی یک‌بار محاسبۀ نفس کنیم؛ همان‌طوری که ادارات در آخر سال، اموال خود را محاسبه و جمع‌بندی می‌کنند.
یکی از وجوه معنویت نوروز، محاسبه نفس در پایان هر سال است/ چه سوال‌هایی از خودمان بپرسیم؟
چطور با نشاط و تفریح خودمان می‌توانیم آخرت به‌دست بیاوریم؟ یکی با تغییر نیت‌مان، یکی با تغییر نگاه‌مان!/ اگر نگاهت به بهار، محبت خدا به تو باشد، آن‌وقت بهار برایت یک فصل معنوی خواهد بود/ 99درصد دینداری به نیت است!/ علی(ع): آدم با «نشاط خودش» می‌تواند آخرت بخرد!/ برای تفریح خودت هم می‌توانی نیت قربه‌الی‌الله داشته باشی! خُب تو که می‌خواهی به تفریح بروی، بگو: «خدایا! به‌خاطر تو به تفریح می‌روم!» روغن سوخته را نذر امامزاده کن؛ خدا از تو قبول می‌کند!
خیلی زشت است که مؤمن، تفریح معنوی در طبیعت نداشته باشد!/ چرا پیامبر(ص) خانۀ کعبه را رها می‌کرد و برای عبادت به کوه می‌رفت؟/ امام هادی(ع) مسیر رشد و نموّ شخصیت پیامبر(ص) را در طبیعت توصیف می‌کند و این راهی است که برای همه باز است/ یک ویژگی مؤمن اینست که با طبیعت عشق‌بازی می‌کند و بهرۀ معنوی می‌برد/ آدم باصفا از طبیعت بکر که تسبیح‌گوی خداست لذت معنوی می‌برد
ببینید در اوقات فراغت اولین کاری که به ذهنتان می‌آید چیست؟ برخی هوس‌بازتر می‌شوند و برخی مهربان‌تر؟ شما چطور؟/ انسان در دو وقت «سختی» یا «فراغت»، ضمیر و باطنش را آشکار می‌کند/ علی(ع): فراغت برای افراد معمولی زمینۀ هوس‌بازی است/ دین با بازی و سرگرمی مخالف نیست، با «کم لذت بردن» مخالف است/ کسی که دون‌همت و دنبال لذت‌های کم باشد، موقع فراغت، ضمیر خود را نشان می‌دهد/ بعضی‌ها موقع بیکاری، سراغ فعالیت‌های ناب و کم‌یاب -مثل خدمت به دیگران- می‌روند/ بعضی‌ها وقت فراغت سراغ محاسبه نفس می‌روند؛ لااقل در ایام نوروز این‌کار را انجام دهیم
تفکر لیبرالی سالهاست که این کشور را زمین‌گیر کرده و هیچ دولتی هم از این تفکر فاصله نگرفته است، درحالی‌که ما تفکر دیگری لازم داریم؛ در این زمینه به تولیدِ دانش نیاز هست.
بعد از رحلت پیامبر(ص) لازم نبود مردم مدینه، خیلی ازخودگذشتگی کنند؛ یک اقدام سادۀ مردم می‌توانست نگذارد آن مظلومیت بر علی(ع) و فاطمه(س) تحمیل شود.
ایجاد یادمان در مقتل شهدای مظلوم «خیابان پاسداران»
برای اینکه کارها در دست مردم قرار بگیرد، باید «جمعی کار کنیم» و بهترین جا برای این‌کار، مسجد یا هیئت است/ مگر برای راه‌اندازی هیئت در ایام محرم، منتظر دولت می‌مانید؟! خُب کل زندگی‌تان را باید همین‌طوری اداره کنید!/ هیئت‌های کشور، «اتحادیۀ معیشتیِ هیئت‌های مذهبی» را تشکیل دهند!/ شما هیئتی‌ها می‌توانید یک شبکۀ توزیعِ بسیار قوی داشته باشید! با هم ارتباط برقرار کنید و در امور معیشتی، همکاری کنید
مردم‌سالاری فقط مشارکت در انتخابات نیست، مردم باید در اقتصاد و معیشت هم مشارکت کنند/ همۀ امور مردم، حتی‌المقدور باید به‌دست «خودِ مردم» اداره بشود و نقش اندکی برای دولت باقی بماند/ وقتی مردم مسئولیت خود در ادارۀ جامعه را بر عهده نگیرند، یک دولتِ بزرگ و مشکل‌دار ایجاد می‌شود/ دولتی که زیادی قدرت و ثروت داشته باشد، دعواهای زیادی هم برای تصاحبش پیش می‌آید!/ «کارمندگرایی» در جامعۀ ما یک گرایش عمومی شده؛ انگار در آموزش و پرورش، تربیت افراد برای تبدیل‌شدنِ به یک «کارمند خوب، برای یک دولت بزرگ» صورت می‌گیرد نه برای تبدیل‌شدن به یک «کارآفرین»!
