اگر پدر و مادر به فرزندان خود در سالهای کودکی مهربان باشند فرزندان آنها آمادۀ پذیرش و باور مهربانی خدا خواهند شد و میتوانند بپذیرند که اولیاء خدا چقدر از پدر و مادر به آنها مهربانترند. تربیت خانوادگی در ولایتپذیری و بندگی خدا نقش کلیدی دارد و در تربیت خانوادگی، محبت حرف اول را میزند.
خدا اصرار دارد ما به مهربانی او دائماً توجه کنم و آن را عمیقاً باور کنیم؛ به همین دلیل باید دائماً بسم الله الرحمن الرحیم بگوییم و هر کاری را با نام موصوف با رحمانیت پروردگار آغاز کنیم.
اگر امید به رحمت خدا داشتن در میان سختیها دشوار است، توجه به رحمت خدا و شاکر بودن در میان نعمات خدا دشوارتر است. ما معمولاً در هنگام نعمت، از مهربانی خدا غفلت داریم و در میان سختیها از رحمت خدا مأیوس میشویم. باید خودمان را به یادآوری نعماتش عادت بدهیم تا هنگام سختیها ناامید نشویم و هنگام نعمت، مُنعِم را فراموش نکنیم.
نماز برای خودنمایی در برابر پروردگار است. او همۀ لحظات تو را دیده است و از احوال دلت هم خبر دارد، ولی اگر دوست داری تو را در بهترین وضعیت ببیند خود را در سر سجاده به خدا آنگونه نشان بده. یعنی خدایا از آنچه از من دیدهای درگذر و من را اینگونه ببین که در نماز در برابرت مؤدبانه ایستادهام. خدا قبول میکند و حاضر است تمام بد بودنهایت را به خاطر خوب بودنت در نماز ندیده بگیرد.