صفای باطن دنیا
اگر صفای باطن داشته باشیم، فریب ظاهر دنیا را نخواهیم خورد؛ اما شیفتۀ باطن دنیا خواهیم شد. آدم باصفا، صفای باطن دنیا را می‌بیند و مدهوش آن می‌شود. صفای باطن دنیا حرکت عاشقانه ذرات عالم به سوی خداست. صفای باطن عالم همان «یُسَبِّحُ لِلَّهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ» است.
کسی که به خدا برسد دیگر نیاز به غیر خدا ندارد و از سر لطف و مهربانی با دیگران رفتار خواهد کرد؛ یعنی کسی را به دل نمی‌گیرد و برای همه دل می‌سوزاند. اگر با مردم اینگونه نیستیم هنوز به خدا نرسیده‌ایم.
آدم شاکر ذهنش دربه‌در دنبال نعمت می‌گردد و هیچ نعمتی از دید او پنهان نمی‌ماند و همیشه خود را غرق در خوشبختی می‌بیند اما آدم کفران نعمت‌کننده، تنها کاستی‌ها را می‌بیند. شُکر یک رفتار ساده نیست، یک روحیه لطیف و طرز فکر صحیح است. ناسپاسی یک بیماری خطرناک و واگیردار است.
دنیا بستر شکفتن و رویش فطرت است؛ همان‌طور که زمین محل رویش جوانه‌هاست. مانند جوانه‌ها آب و نانت را از زمین بگیر ولی با هر زحمتی خود را از میان گل و لای عبور بده و به سوی آسمان برو تا خورشید گرمت کند و در فضای باز نفس بکشی تا بزرگ شوی. هر چقدر به پایت کود ریختند به زمین برنگرد که پلاسیده می‌شوی و می‌میری!
اخلاق خوب داشتن همیشه موجب می‌شود بعضی‌ها در اطراف آدم سوء استفاده کنند، این مانعی ندارد و طبیعی است ولی اخلاق خوب و قناعت و افتادگی نباید موجب سوءاستفاده قدرتمندان فاسد بشود.
چشیدن طعم دنیا اشکالی ندارد ولی مواظب باش ذائقۀ تو را خراب نکند. اگر انسان ذائقه‌اش با دنیا خراب شود، طعم عبادت را نخواهد چشید و حتی ممکن است از طعم عبادت مشمئز بشود. شیرین‌تر از طعم واقعیت دنیا، طعم خیال آخرت است.
صداقت تنها در گفتار نیست؛ در رفتار هم باید باشد. همان‌طور که صداقت در پایبندی به عهد هم ذکر شده است. وقتی کسی رفتاری می‌کند که علی‌القاعده باید نیت خوبی داشته باشد ولی در باطن نیت درستی ندارد با اینکه دروغ نگفته؛ اما رفتار صادقانه‌ای نداشته است. بعضی‌ها با خودشان هم صداقت ندارند.
اینکه اگر کسی خدا را فراموش کند خود را نیز فراموش خواهد کرد، بدترین بلایی است که می‌تواند بر سر انسان بیاید. خودفراموشی وضعیتی است که هیچ انسان خودخواهی حاضر نیست آن را بپذیرد. اگر خودت را فراموش کنی، هیچگاه نمی‌توانی برای حفظ منافعت قدمی برداری و دائما به ضرر خودت اقدام خواهی کرد.
علاقۀ خدا به ما بیشتر از آن است که اجازه بدهد به راحتی خود را نابود کنیم، یا کسی به سهولت ما را خراب کند. او می‌داند ما کسی را غیر از او نداریم که حمایت و هدایتمان کند. خدا اساساً ما را از سر علاقه آفریده و هر کسی می‌تواند در زندگی خود ببیند که خدا چگونه مانع از خراب شدن بنده‌اش می‌شود.
