اگر مهربانی خدا نبود...
اگر مهربانی و عفو خدا که به هر بهانهای بر سر و روی ما میبارد نبود، آنوقت میفهمیدیم یک گناه کافی است تا انسان به مرز نابودی برسد و دومینوی سقوط آغاز شود.
اگر مهربانی و عفو خدا که به هر بهانهای بر سر و روی ما میبارد نبود، آنوقت میفهمیدیم یک گناه کافی است تا انسان به مرز نابودی برسد و دومینوی سقوط آغاز شود.
دعا را وابسته به حال نکنید. قبل از قرائت دعای عرفه، یکبار دعای عرفه را مطالعه کنید. دعا یک گفتگوی منطقی است. بعد از سر عقلانیت هم میشود اشک ریخت
چقدر لذتبخش است از زبان اباعبدالله الحسین(ع) با خدا مناجات کنیم. من همیشه در دعای عرفه گفتهام: خدایا! من نیامدهام دعا بخوانم، آمدهام دعا خواندن امام حسین(ع) را تماشا کنم و با اشک ریختنش، اشک بریزم. با نالههای او همنوا بشوم. لابد هر عنایتی به حسینت بکنی، به ما هم خواهی داشت. انشاءالله یک روز در همین دعای عرفه، آنقدر خدا گناهانمان را ببخشد و بدیهایمان را جبران کند؛ که برای لحظهای هم که شده صدای حسین فاطمه(س) را بشنویم، وقتی که دارد با خدا مناجات میکند...
ما زندگی خود را با بازی شروع میکنیم. آنچه در بازیهای دوران کودکی وجود دارد تماما در طول زندگی ما جاری است. معماها، تلاشها، هیجانها، رقابتها، قهرها و آشتیها... زندگی ما را شبیه بازیهای کودکانه میکند. اما مهمترین درسی که باید از بازیهای دوران کودکی بگیریم این است که جدی نگیریم.
شهادت فرصتی است برای رسوایی دلهای عاشق و آگاهی مردم از خوبیهای خوبانی که گمنام بودهاند و محلّ اثبات صداقت و شجاعت مدافعان حق است.
روشنفکر در طول عمر خود تطوّر و تحوّل دارد. لازمۀ این تحوّل رها کردن تمام داشتههای قبلی نیست؛ ولی آمادگی برای تغییر و تکامل لازمۀ روشنفکری است.
مسجد محلّ رفاقت مؤمنین است. کسی که اهل مسجد باشد با دریافت انرژی مثبت از دوستانش، زندگی بهتری خواهد داشت. معمولاً غیرمسجدیها منفیبافترند.
روشنفکر نه تحت تأثیر تشویق قرار میگیرد و نه از تحقیر دیگران هراس دارد. کسانی که با تأیید دیگران به شوق میآیند نمیتوانند آزاداندیش باشند.
هنگام تنهایی بهتر میتوان خود را یافت، همچنان که بیشتر میشود خود را باخت. هنگام تنهایی زمان جمعآوری امتیازات کلان و نیز زمان از دست دادن امتیازات فراوان است. بهترین زمان تنهایی، برای به دست آوردن امتیازات فراوان، سحر است. سحر میتوان تنها با مرور آرزوهای خوب به خیلی جاها رسید.
ایمان آزادگی میآورد و دینداری رهاکنندۀ انسان از تصلّب و تعصّب است. روشنفکری و برخورداری از اندیشۀ پویا میتواند ثمرۀ ایمان و دینداری باشد.