اگر به جای تلاش برای چشیدن مزۀ محبت خدا به دنبال جلب محبت دیگران باشیم، هیچ نتیجه‌ای جز شکست را تجربه نخواهیم کرد. تفاوت محبت خدا با محبت دیگران در این است که محبت دیگران ابتدا راحت به دست می‌آید ولی بعد راحت از دست می‌رود ولی محبت خدا ابتدا سخت به دست می‌آید ولی هرگز از دست نمی‌رود.
بنبستیکی از مواقعی که انسان دنبال خدا می‌گردد، احساس توبه به او دست می‌دهد و صفای باطن پیدا می‌کند...
هر چه بر سن انسان افزوده می‌شود سطح نگاهش بالاتر می‌رود؛ زمان را کوتاه می بیند و زمین را کوچکتر می‌یابد. اگر ارتفاع سطح نگاهش به بالاترین حد خود برسد؛ قیامت را هم می‌بیند. گویی وقتی سطح نگاه انسان بالاتر می‌رود، خود او را نیز به پرواز در می‌آورد و اوج می‌گیرد و لذت پرواز را احساس خواهد کرد.
لحظه‌های بی‌قراری و دل‌گرفتگی، لحظه‌های ناب زندگی انسان است. شاید خدا می‌خواهد در این لحظه‌ها که ارتباط تو با دیگران به هر دلیلی قطع می‌شود، خود را به تو نشان دهد و ارتباط عمیقی بین تو و خدا ایجاد کند. این لحظه‌ها را از دست ندهیم، از آن فرار نکنیم، دل‌گرفتگی یعنی دل ما از همه خسته شده و خدا را می‌خواهد.
راه رسیدن به شیرینی پایدار در زندگی مشترک این نیست که دنبال یک همسر بی‌عیب باشیم. شیرینی زندگی بیش از هر چیز به نحوۀ رفتار خوب خود آدم بستگی دارد، اگرچه پاسخ خوبی دریافت نکند. دنبال همسر بی‌عیب گشتن خودش یک عیب بزرگ است!
خداوند بزرگ و مهربان با زبان مقدرات و حوادث تلخ و شیرینی که برای ما رقم می‌زند، با ما سخن می‌گوید. خدا کند زبان خدا را بفهمیم. البته نباید دچار توهم و خیال‌پردازی شویم. ولی اگر کمی از شرّ علاقه‌ها خلاص بشویم، معنای حرف‌های خدا و منظور حادثه‌ها را خواهیم فهمید.
باید کنترل و مدیریت فکر و توجه خود را خود به دست بگیریم و اجازه ندهیم دیگران هر لحظه حواس ما را پرت کنند و یا توجه ما را به این سو و آن سو بکشانند. مهمتر از اینکه به چه چیزی توجه داشته باشیم این است که قدرت کنترل توجه خود را در دست داشته باشیم و این نیاز به توانایی و تمرین دارد.
کودکان عبور زمان را نمی‌فهمند و زیاد نمی‌توانند گذشته و آینده را درک کنند. بعضی‌ها زیاد از این کودکی خود فاصله نمی‌گیرند و در درکِ زمان کودکی باقی می‌مانند. نمی‌توانند درک کنند زمان با چه سرعتی می‌گذرد و روزی خواهند مُرد!
شاید مهمترین بستر زندگی جمعی ما بسیج باشد. اما ظاهراً هنوز راه خودش را پیدا نکرده. هر کسی رفت داخل بسیج و بیرون آمد، باید بگویند: او تشکیلاتی بار آمده است. هر کسی به حوزه یا هیأت رفت و بیرون آمد، باید بگویند: او تشکیلاتی بار آمده است. اینها جمع هایی هستند که برای ما فراهم هستند.
هر چه برای رسیدن به دوست‌داشتنی‌های بی‌ارزش وقت بگذاریم، هدر خواهد رفت در حالی که کمی دوست‌داشتنی‌های ارزشمندمان را تقویت کنیم به همه چیز می‌رسیم.
