کافی است تولد و مراحل رشد و تغییرات روحی خود را مرور کنیم، آنگاه میتوانیم پیشبینی کنیم از همۀ اینها که داریم و میخواهیم، عبور خواهیم کرد.
برای تنظیم نگاه، در مواجهه با هر پدیدهای از خودت بپرس: «بعدش چه؟»...
خدا ما را دوست دارد. نسبت به ما بیتفاوت نیست. پس هیچگاه ما را در امتحانی قرار نمیدهد که نتوانیم از عهدۀ آن برآییم؛ و ما را در معرض معصیتی قرار نمیدهد که نتوانیم توبه کنیم. ناامیدی از چنین خدایی واقعاً گناه کبیره است. همین امید و اطمینان به محبت خدا و یادآوری آن، رشد دهنده است.
اینکه میگویند «گرایشهایتان را در بررسی و تحلیل علمی خودتان دخالت ندهید»...
نیاز ما به امام مهمترین نیاز در ارتباطات انسانی است. نمیشود جای این نیاز را با محبت و رابطۀ دیگری پر کرد. اگر جای امام را در قلبت به دیگری بدهی؛ مقام امام را در قلبت غصب کردهای و هیچگاه از زندگیات لذت کافی و کامل نخواهی برد.
صبر یعنی در سختیها مقاومت کنی و سختترین قسمت آن این است که بدیهای دیگران را تحمل کنی. علامت وجود صبر این است که در متن سختیها فعال باشی و وظایف روزمرۀ خود را با نشاط انجام دهی.